Laura Vegter

Reis naar de Aarde

Een lente geleden doe ik iets wat mij lang onmogelijk lijkt. Ik stop met mijn vaste baan. Vaak genoeg kijk ik met enige bevreemding terug op dit besluit. Mijn lieve baan opzeggen, zonder te weten wat, waar, hoe precies verder?

Ik, die gedij bij structuur, ‘weten waar ik aan toe ben’, die al van slag raakt bij een vergadering zonder agenda? Blijkbaar spreekt er een sterkere stem in mij, die zegt: doe het.

Die kracht om van koers te veranderen, voel ik voor het eerst op een avond in november 2016. Ik heb mijn Elizabeth Gilbert (Eat, Love, Pray) momentje van beslissende wanhoop niet op een badkamervloer, maar op een comfortabel vloerkleed in de woonkamer. ‘Ik. Wil. Dit. Niet. Meer!’ roept iets in mij. ‘Ik heb nu lang genoeg volgehouden.’

Het doelt op de dagelijkse gang door gehaaid Amsterdams verkeer, naar een kantoorbestaan waar een ratelende inbox en een agenda vol vergaderingen op mij wachten. Het verwijst naar de worsteling om ‘s avonds mijn opgestegen hoofd weer op mijn lichaam te krijgen.
En tot mijn verbazing zeg ik: ‘Ok’.

Ok, als in: ‘ik heb je gehoord. Ik haal je hier uit.’ En ik neem stap na stap na stap. Op 22 december 2016 teken ik mijn ontslag. Op 3 maart ruim ik mijn kantoor uit. Op 21 maart houd ik mijn afscheidsspeech.

Natuurlijk vraag ik ook: wat wil je dan? Het antwoord: een sabbatical, ruimte en tijd om een nieuwe richting te vinden. Samen besluiten we op zoek te gaan naar een leven waarin ik

  • weer blij ben om er te zijn,
  • werk en woon in de natuur,
  • een betaalde bijdrage lever aan een groenere samenleving,
  • schrijf over inspirerende pioniers die ik op mijn weg tegenkom.

Ik wil de verbinding met de natuur dus een prominente plek geven in mijn leven. De vraag is alleen: HOE doe ik dat? Ik heb behoefte aan medestanders, voor inspiratie en een portie moed. Mensen die net als ik de noodzaak voelen om hun groene hart te volgen. Die nieuwe wegen voor ons uitvinden om met de natuur te leven en vormgeven in een prachtig project.

Omdat ik denk dat we in deze snelle samenleving het contact met de natuur allemaal bij tijd en wijle /meestal / continu kwijt zijn, wil ik verslag doen van mijn ‘reis naar de Aarde’. Deze blog is het begin.

Noot

Mijn blog is uitgegroeid tot een boek! Eind 2019 verscheen Naar de Aarde. Hoe word ik een groene pionier? bij Trophonios Publishing.

11 reacties

  4. Heel mooi Laura, om je hart te volgen. Ben heel benieuwd naar wie en wat je op deze nieuwe (land)weg tegenkomt! Veel Success, en vooral: veel plezier en genoegen! Enjoy all of it!

    Like

    Beantwoorden

  5. Wauw Laura, voor z’on sprong is moed nodig!!! en wat geweldig dat je die sprong waagt ! Dát is namelijk precies wat wij mensen en de aarde nodig heeft…. (jonge) mensen zoals jij die kiezen voor hun hart, hun passie en missie. Geweldig meid, gefeliciteerd! heel benieuwd hoe je pad verder gaat. Succes en GENIET !

    Like

    Beantwoorden

    • Hallo Renée, zo fijn jouw reactie, net in de fase van het afronden van mijn boek! Mooi hoe je dat ziet: dat onze missie volgen zo belangrijk is voor mensen en aarde! En mooie reminder om daar van te genieten. Bedankt.

      Like

      Beantwoorden

  6. Ha Laura! Dit is mijn eerste kennismaking hier, met jou, en met jou drijft. Mooi, dat je je hart hebt gevolgd, heel herkenbaar voor mij… een aantal jaren geleden deden mijn man en ik dat ook: ontslag indienen, en een ander, eenvoudiger leven gaan leiden. We zijn wel ouder dan jij… bijna gepensioneerd, maar: beter laat dan nooit 🙂 Inmiddels leven we heen gelukkig in een piepklein boerderijtje aan de noordwestkust van Denemarken. Hadden we veel eerder moeten doen… Ik ga je verdere avonturen volgen!

    Like

    Beantwoorden

Plaats een reactie