Hoe een sprinkhaan in mijn broek kruipt om mij een spiegel voor te houden. En hoe een libelle en schildpad mij bemoedigen.

Of ik begroet wil worden met een knuffel? “Ik wel, hoor!” Ik ben terug op Thuishaven, na een lange (lockdown) afwezigheid. In notime voel ik mij in mijn element. Schoenen uit, op mijn rug in het gras…ik voel de Aarde weer!

’s Avonds installeer ik me als vanouds in het tuinhuisje, waar ik ook mijn boek afschreef. De langpootspinnen rennen over mijn bed op de grond. Ik begroet hun gezelschap nog niet met gejuich, maar wel met een kalmte die me zelf verrast. Ik vang ze op en schud ze uit het raam. You’ve come a long way, baby!

(Jaren geleden op een van mijn eerste vakanties alleen, tref ik elke dag een nieuwe langpoot in mijn tent aan. Telkens vraag ik een man uit mijn yogagroep om mijn tent in te kruipen en de ongenode gast te verwijderen. “Mijn angst voor spinnen is groter dan mijn schroom om jou te vragen ze weg te halen”, grap ik. Hij beantwoordt mijn ontboezeming heel aardig. “Wanneer jij geen moeite meer hebt om mijn hulp in te roepen, komen er misschien geen spinnen meer in je tent!”)

Lessen van een bedgenoot

Toch reageer ik een beetje paniekig, als ik in bed iets over mijn been voel kruipen. Ik heb het mij niet verbeeld, er zit een beest in mijn pyjamabroek! Ik graai naar beneden in de pijp, tot ik iets voel dat lijkt op een sprinkhaan. Mijn hand met inhoud haast zich een weg omhoog, door de klamboe kluwen, naar buiten. Diepe zucht.

’s Ochtends spot ik een kleine bruine sprinkhaan die langs de binnenkant van mijn klamboe omhoog wandelt. Goedemorgen. Ik staak mijn ochtendrituelen; eerst dit beestje uit zijn synthetische omgeving bevrijden. In alle rust vang ik hem opnieuw, open het raam en bied hem de vrijheid aan. Hij geeft geen krimp. Ik haal mijn hand weer naar binnen en bekijk mijn bedgenoot eens goed. Wat een wonder van de schepping!

Ik hoop dat ik zijn mobiliteit niet beschadigd heb in onze nachtelijke worsteling. Maar al zijn zes pootjes lijken piekfijn in orde. Wat wil je me eigenlijk vertellen, vraag ik dan. “Jij hebt genoeg sprongkracht”, valt mij in. Ik schiet onverwachts vol. “Zodra de tijd rijp is, spring jij. En je voelsprieten zijn lang genoeg om te weten wat goed voor je is.” Na deze boodschap zet ik mijn vriendje in het kozijn. Hij zet zich af met zijn prachtige, veerkrachtige achterpoten; hup, het raam uit, de wereld in.

Ik moet denken aan een verhaal over de wilde zalm dat mij ooit raakte. Aangekomen bij een dam in de rivier, draaien zalmen rondjes en rondjes in een poel, kracht verzamelend voor de grote sprong. Sprongkracht.

Vacant verlangen

Tijdens mijn zomer op Hof van Moeder Aarde en hier op Thuishaven ontmoet ik avontuurlijke mensen die gekozen hebben voor een onconventionele manier van leven en wonen. “Is een camper niet iets voor jou, Laura? Of een chalet op een recreatiepark? Hoe lijkt het je om als vrijwilliger van ecodorp naar ecodorp te hoppen?”

Ik zon mij in hun meelevende aandacht voor mijn vacante verlangen naar een woonplek in de natuur. Tegelijkertijd voel ik mij ongemakkelijk. Hun suggesties lijken mij een brug te ver, een sprong te hoog of te diep. Alsof het mij ontbreekt aan de benodigde moed. Aan sprongkracht.

Volgens mij klopt de spiegel die de sprinkhaan mij voorhoudt. Als er iemand hoog en ver kan springen, ben ik het wel. Maar eerst mag de veiligheid in mezelf nog wat groeien. Een vertrouwen dat ik mijzelf kan opvangen na elke sprong, waar ik ook land.

Mijn manier klopt

Tijdens mijn ochtendoefeningen in de paarse klaver, landt er een libelle op mijn rechterhand. Op haar achterlijfje ontdek ik een roodbruine tekening, voor mij de kleur van Naar de Aarde. Ik bekijk de ragfijne vleugels, vier maar liefst. Ik zie haar buitenaards grote ogen. Het is alsof ze me daarmee wil zeggen: “Jij met je fijngevoelige luchtenergie, jij kunt ook je plek innemen op Aarde. Je functie vervullen, net als wij. It can be done!”

’s Avonds biedt M. mij aan om haar nieuwe set Medicijnkaarten van het dierenrijk uit te proberen. Ik trek Schildpad, het oudste symbool voor Moeder Aarde. De schildpad nodigt mij uit om verbinding te maken met de Aarde en zo veiligheid te ervaren. Bovendien moedigt hij aan om mijn eigen tempo te volgen, ook als dat langzaam is. Sneller willen gaan om je bestemming te bereiken, is niet altijd goed. Wellicht mis je dan de indrukken van je reis…
Dat is de conclusie van mijn boek! De reis is het doel.

Ik bedank de schildpad, de sprinkhaan, de libelle, de dagpauwogen, buizerds en alle honden die mij begroeten op Thuishaven. Het voelt zo rijk om hier omringd te worden door dieren. Met hen praten is een beetje gek natuurlijk. Cuckoo. Maar je kunt het ook omdraaien. Misschien is het raar dat wij het contact met de medebewoners van deze planeet verloren zijn (dit inzicht las ik in De Aarde spreekt van Pamela Kribbe).
Mij helpen ze in ieder geval om me thuis te voelen, op deze magische, wonderlijke plek.

Meer weten

Medicijnkaarten. Dieren als symbool van helende kracht
– Jamie Sams en David Carson. Website

De Aarde spreekt. Boodschappen van de Aarde over thuiskomen in je eigen natuur (2012)
– Pamela Kribbe

Met dank aan Thuishaven – broedplaats, gemeenschap en groeiplek

Agenda Naar de Aarde

Boekbeleving Naar de Aarde – eerste week van september – ECOlonie, Frankrijk

Van een collega:

De Natuurlijke Weg. Een holistische kijk op voeding voor lichaam en geest – 26 oktober t/m 1 november – Jan Vermeulen – Haarlo

Boek Naar de Aarde

Het boek Naar de Aarde is overal te bestellen.

Blog Naar de Aarde

Via de knop ‘Follow blog by email’ (rechtsboven in dit scherm) blijf je op de hoogte.

Tekst in Essentie

Mijn tekstbureau is geopend! Meer over mijn werk en aanpak lees je hier.
Een van mijn recente publicaties is het artikel Jordy maakt een carrière switch: van auto’s verkopen naar tiny houses bouwen op hetkanWEL.nl