Een hoofd dat opstijgt, een aangesnoerd middenrif en heeel in de verte twee benen… Waaah, wat vind ik het lastig om mijn plek in te nemen bij deze privé sessie stembevrijding. “Nu ga ik iets gevaarlijks voorstellen”, zegt Erica en laat een stilte vallen. “Wat als dat allemaal goed is zoals het is?”

Ik sta hier dus wel, vrijwillig afgereisd naar Zutphen voor deze sessie als onderdeel van een jaartraining stembevrijding. Mijn leerdoel: met twee benen in de wereld staan. Zo maak ik opnieuw een reis Naar de Aarde, nu via de weg van stemexpressie. Erica kijkt me afwachtend aan na haar vraag, gitaar in de aanslag. Mijn spanning hoeft niet weg, alles wat ik voel mag er zijn. Zelfs bij deze vrouw die een school oprichtte voor vrije zelfexpressie. De tranen springen in mijn ogen van opluchting.

Dan trekt ze de lijn door naar mijn leven. Zojuist heb ik verteld over mijn Niemandsland fase, zónder veel betaalde klussen en mét een onbestemd gevoel over hoe verder. “Wat als daar hetzelfde geldt?”, vervolgt ze. “Dat het ok is waar je nu bent?” Ze voegt eraan toe: “Zonder dat alles per se hoeft te kloppen.” Ik zucht. Ook daar voelt het bevrijdend om mijn strijd wat op te geven.

Ik hou van de Aarde

Nu gaat ze nóg een stap verder en spant het er om! “Je zegt wel vaker dat je het moeilijk vindt om te aarden. Ik denk dat niemand hier tegen zijn zin is. Iedereen heeft ervoor gekozen om hier te zijn.” Kan ik daar contact mee maken in mezelf? Ik sluit mijn ogen. Mijn hart wordt warm. Ik zie mijn ritje op de OV-fiets door Zutphen weer voor me, genietend van de herfst, ondanks de spanning.

“Ja, ik hou van het leven”, besluit ik.
“Kun je ook zeggen: ik hou van dít leven?”, verfijnt Erica.

Zeg eens ja

Tja. Kan ik mijn leven aanvaarden, precies zoals het nu is? Mét mijn inspanningen om te landen? In de dag, mijn lichaam, het leven? “Je lot aanvaarden”, zo noemt Erica het. Terwijl ik weerstand voel, begint er ook liefde te gloren voor dit pad. Mijn pad. Mét die worstelingen en rijke leermomenten die ik eruit opdiep. Waar ik als schrijver weer over kan delen. Ik open mijn ogen: “Ik kom in de buurt.”

Erica laat het begeleidende getokkel op haar gitaar aanzwellen. Ze oppert: “Misschien kom je nog dichterbij als je een JA voor je leven zingt.” Ik ga wat steviger staan, moed zoekend. “Begin maar met ‘ja’ te zéggen”, moedigt ze aan. En daar ga ik. Terwijl ik mijn JA laat klinken begint mijn hoofd te prikken van warmte, maar ik blijf doorgaan. Soms uit volle borst, soms zoekend en vals, dan weer zacht en liefdevol. Gewoon iedere keer opnieuw een teug lucht nemen en geluid naar buiten laten komen, leerde Erica ons tijdens de training.

Ankers naar de Aarde

Dan belichten we de start van mijn bestaan. Kan ik mijn ouders bedanken voor wat ze mij meegegeven hebben? Én voor alles wat ik gemist heb, omdat ik daardoor kon groeien? Uit het slachtofferschap stappen, moedigt Erica aan. Vervolgens vraagt ze mij om te voelen hoe een lange lijn van voorouders achter mij staat. Wat willen ze het liefst voor mij?

Ik zie ze voor me (of eigenlijk achter me!). Mijn ouders, opa’s en oma’s van beide kanten, overgrootouders… Hoe ze geleefd, geworsteld, gelachen en gewerkt hebben. Zodat ík hier nu kan staan, als hun voortzetting. Wat zouden ze mij nu toewensen? Dat ik mijn eígen pad kies, voel ik. Dat ik zélf vorm geef aan mijn leven, helemaal zoals ik dat wil. “Ze willen dat ik mijn ruimte inneem”, mompel ik, tot mijn eigen verrassing en ontroering. “Daarvoor ben ik hier.”

Mijn leven zelf inkleuren

Erica nodigt mij uit om naast deze back up ook mijn ‘verticale lijn’ te voelen. Ik maak contact met de steun van Moeder Aarde onder mij en het Universum boven mij. Vanuit deze steun voel ik de ruimte vóór mij, open als een wit schilderij.

Het is aan mij om die vorm te geven, in te kleuren met mijn energie. Nu vind ik lege ruimte juist ingewikkeld. “Er moet niks”, benadrukt Erica. Ik hoef alleen maar in beweging te komen vanuit een verlangen. Ik probeer het weer via klank. Van alle kanten gesteund, laat ik mijn unieke stem klinken.

Naar de Aarde revisited

De volgende dag word ik wakker met tintelingen tot in mijn tenen. Vredig en relaxed. Beter in staat om uit te zoomen. Ik doe het zo slecht nog niet, met dat leven van mij. Ik freelance, schreef een mooi boek, verbind mij met een liefdevolle vriend, bevrijd mijn stem… En dat het nu even wat rustiger is qua werk en ambitie – so? Die periodes horen erbij.

Vooral voel ik: dit ben ik en dat is ok. Mét mijn hele Naar de Aarde thema, moeite om te landen. This is it, dit is mijn pad. Mijn moeites nodigen mij uit tot een prachtig onderzoek. Via natuur, dans, stem, boeddhisme, festivals, therapie, schrijven, een boek! Zodat ik als ervaringsdeskundige kan doorléven wat mens zijn betekent. Om van die reis weer verslag te doen als schrijver. Doorleven en doorgeven, zei iemand onlangs. Waarvan acte!

Noot

Meer informatie over stembevrijding bij Erica Nap via Murali. Tip: bekijk het filmpje op de homepage.

Boek Naar de Aarde citaat

“Ik moedig mensen aan om de ruimte te nemen om hun gevoel te volgen. Probeer het maar, doe het gewoon, ook al is het iets dat anderen misschien niet begrijpen. Neem die ruimte voor jezelf, want daarvoor ben je geboren. Zijn en ademen, dat is het enige wat hoeft. Je hoeft niet te “presteren” van het Universum.”

Aldus Bob Radstake in Naar de Aarde over de vrijheid om je eigen leven in te kleuren. Een passend cadeau voor iemand die ook het pad van vrijheid onderzoekt! Het boek Naar de Aarde is overal te bestellen. 

Tekst in Essentie

Ik schrijf teksten in opdracht voor websites, nieuwsbrieven, tijdschriften. Op deze pagina vind je mijn recente publicatie: ‘Herontdek de natuur in jezelf. Permacultuur Magazine.

Blog Naar de Aarde

Via de knop ‘Follow blog by email’ (rechtsboven in dit scherm) blijf je op de hoogte van nieuwe blogs.