“Je huid wordt helder. Het scherm licht gewoon op!”, roept mijn Zoommaatje uit. Ik geef licht als ik mijn diepste verlangen verwoord. Uit elke porie. Zelfs als ik de woorden bijna mijn strot niet uitkrijg, zelfs via Zoom.

Ik voel onrust, al een maand of zes. Vragen in de trant van ‘en nu?’ en ‘is dit het nou?’ dringen zich aan mij op. Mijn bestaan als tekstboer geeft mij namelijk minder bevrediging, nu al. Zo zwem ik in een gebrek aan richting en structuur, maar vooral mis ik een hoger doel.

Waar is de uitgang

‘Welkom in Niemandsland’, heb ik deze fase genoemd. Het oude vertrouwde brokkelt af, de nieuwe bestemming is nog niet in zicht. Of dúrf ik nog niet te zien. Dat zorgt voor verwarring, wat wíl ik nou?! Mijn reactie is om hardnekkig te zoeken naar houvast, een uitweg uit de leegte.

Op LinkedIn scroll ik doelloos door vacatures in mijn oude vakgebied; fijn, weer een vast inkomen! In de buurtapp blijf ik hangen bij een oproep voor babysitter; dat geeft misschien structuur! Op de fiets werp ik zelfs een verlangende blik op een blokkendooskantoor; gezellig samen met collega’s!

Ik ken deze fase best goed. Na het opzeggen van mijn baan doolde ik ook flink rond in het niet-weten. Ook de bijbehorende vertwijfeling is me niet vreemd. Maar om eerlijk te zijn… Als ik de moed heb om naar binnen te gaan, weet ik het antwoord op die ene enge vraag wél: wat ik nou het liefste wil.

Pioniersschrijver

Tromgeroffel…hier stokt mijn pen en houd ik mijn adem even in… Hou je vast…
Ik wil weer creatief schrijver zijn. Verslag doen van het vervolg van mijn reis naar de Aarde. ‘Pioniersschrijver’, noem ik het in mijn Nieuwjaars Essenties 2022 brief.

“Een schrijver die nieuwe wegen onderzoekt naar een authentiek leven, in verbinding met onze eigen natuur. Met de moed om zowel de rauwe als de gouden randjes van deze ontdekkingstocht te delen!” Zoiets als de blog die je nu leest dus. Maar dan in de vorm van columns, voor een groter medium.

De weg naar binnen

Als ik dit uitspreek (of alleen al denk), klinkt er direct een intern koor van tegenwerpingen.

‘Wat een frivole wens!’
‘Wie zit dáár nou op te wachten?’

In mijn beeld van de buitenwereld is er geen plek voor mijn creatieve uitspattingen. Gelukkig weet ik ergens dat de blokkade van binnen zit. Zoals mijn leraar Thich Nhat Hanh zei: The way out, is the way in. Dus trek ik mij terug, om mij een weg te graven door mijn eigen roadblocks.

Zo vrij als een vogel

Mijn eerste stop is Thuishaven, de plek waar ik eerder oefende met ‘schrijver mogen zijn’. Opnieuw staat het schrijvershuisje voor me klaar. En morele steun. Iedere dag komen we om 9.00 bijeen, om de dag te openen met een deelronde. Meerdere mensen maken hier werk van hun passie. De een gaat vandaag bomen planten in het voedselbos, de ander lekker klussen aan zijn tiny house. Of zaden bestellen voor de groentetuin. “Ik heb zin in deze dag”, klinkt het over tafel.

Ook de dieren praten weer mee (zie Sprongkracht). Het geluid van de overvliegende ganzen trekt mijn blik omhoog. De V van vrijheid. “Wat als ik vrij was?”, schrijf ik ’s avonds. “Om net als de ganzen helemaal te vliegen op mijn eigen innerlijk kompas?”

Hoor ik er bij?

Bij een Rebalancing therapeut graaf ik door. We brengen mijn ‘beperkende overtuigingen’ in kaart:

• “Er is geen plek voor mij in deze maatschappij”
• “Voor wat ik het liefste doe is geen geld beschikbaar”
• “Kunstenaars en schrijvers zijn arm; je moet a) gehaaid zijn, of b) al bekend”

Deze stemmen blijken sterk. En ze zetten mij schaakmat.

“Zou het een optie zijn om de verkenning van wat je het liefste doet, los te koppelen van de vraag of je erbij hoort?”, oppert vriendin Eveline, beroepsluisteraar. Tegelijkertijd moedigt ze me aan om te erkennen hóe belangrijk en spannend deze kwestie is voor een deel van mij. Hoor-ik-er-wel-bij? Ik slaak een zucht. In de verte gloort een vrij en licht gevoel.

Richtingaanwijzer

Natuurlijk helpt ook de stembevrijding. Trainer Erica Nap van Murali schrijft ons:

“Waar wil jouw licht schijnen, juist nu?
Welk lied wil door jou gezongen worden, in deze verwarrende tijd?
Jouw lied doet er zo toe! Juist nu!”

“Ik ben een geboren richtingaanwijzer”, leer ik mijn unieke gave verwoorden tijdens de jaartraining.

Dus…

…wil ik als kunstenaar schone stukjes schrijven. Omdat ik het kan. Omdat ik wil onderzoeken wat het betekent om mens te zijn. Om anderen te inspireren om hún unieke pad te gaan, juist nu.

Deze coming out voelt als een grote stap in de richting. 

Noot

Voel jij dit ook? Stuur me maar licht en plezier bij de volgende stapjes, op weg naar een column! En wie weet deel je mij jouw verborgen verlangen, ik ben graag schatbewaarder.  

 

Boek Naar de Aarde

Gelukkig biedt mijn boek mij nog altijd inspiratie! Citaat uit Naar de Aarde:

“Ik geloof dat we op deze Aarde zijn omdat we iets te doen hebben. We hebben allemaal een roeping, een weg die voor ons bestemd is. Alleen is het volgen van die roeping een van de moeilijkste dingen die er is. Dat komt omdat we ons vaak laten leiden door verwachtingen uit onze sociale omgeving of vanuit onze opvoeding. We lijden aan ‘status angst’: zullen we wel succes en erkenning krijgen? Toch is het de moeite waard om je roeping te onderzoeken. Ik vind het geen overbodige luxe om daar de ruimte voor te nemen. ” Ama Koranteng-Kumi

Kadotip: Het boek Naar de Aarde is overal te bestellen. 

Agenda Naar de Aarde

9 maart – Workshop ‘Volg je hart, word een groene pionier!’ – Afvalpaleis / De Jungle – Amsterdam. 19.00 – 21.00. Op donatiebasis.

Blog Naar de Aarde

Via de knop ‘Follow blog by email’ (rechtsboven in dit scherm) blijf je op de hoogte van nieuwe blogs.