Ik zit vast. Zo voelt het. Soms lijkt het of mijn project om over pioniers te schrijven en zo mijn eigen nieuwe weg te vinden, een maatje XL is, en ik zelf een small.

‘Gewoon even die interviews wegtikken volgens planning’, spoor ik mezelf aan. In de zomer lekker doorschrijven zodat er in het najaar een manuscript ligt, dat is het plan. Ondertussen concentreert mijn energie zich op rare plaatsen in mijn lijf. Zoals nu in mijn voorhoofd, zodat ik mij licht zwevend en met angstogen voortbeweeg.

Nieuwe interviews organiseren gaat van de weeromstuit stroef, de stroom om te schrijven blijft steken. Wat er in de weg zit: ik wil heel graag slagen. ‘Je baan pardoes opzeggen om een nieuwe richting in te slaan, is één ding’, vertel ik mijzelf. ‘Als je vervolgens strandt in je plannen, sta je pas echt voor gek.’ Ik wil graag dat de imaginaire mensen die over mijn schouder meekijken zullen zeggen, ‘die sprong van Laura was toch zo gek niet, kijk eens waar het haar heeft gebracht.’

Ik doe het al

De twijfel slaat vooral toe bij nieuwe stapjes. Welke groene pionier zal ik nu weer eens benaderen? En na afloop van een interview: was dit het nou? Deed ik het voor een baas, dan trapte ik na afloop stevig en tevreden terug naar kantoor. ‘Dat was nog eens een leuk en inspirerend uitstapje onder werktijd.’ Nu ik het voor mezelf doe en bovendien onbetaald, wik en weeg ik bij elke stap of het me wel iets gaat opleveren. Op de langere termijn moet het toch wel leiden naar succes: geld en aanzien. Zodat ik me weer opgelucht kan laten zakken in de omarming van de maatschappij: ik hoor er bij.
Alsof betaling de waarde van mijn bijdrage bepaalt.

Wat betekent ‘succes’ echt voor mij, als ik er voor kies mijn eigen leven uit te stippelen? Nou, precies wat ik nu aan het doen ben! Durven luisteren naar mijn gevoel, naar wat ik deepdown echt wil doen. Namelijk: in verbinding met de natuur leven én een schrijvende bijdrage leveren aan een groene toekomst. En of dat dan geld oplevert? Die vraag heb ik bewust op plaats twee gezet. Omdat ik wil leven vanuit wat mij drijft, in het vertrouwen dat het met dat geld dan wel goedkomt. Dat is wat ik mijzelf en ook de wereld toewens: om intrinsieke waarden prioriteit te geven.

De boot halen of missen

Dus kies ik ervoor om me kwetsbaar op te stellen. En de oude angsten die dat naar boven brengt aan den lijve te ervaren. Gaandeweg ontdek ik steeds meer over de diep menselijke angst om te falen. Ik kom ‘m tegenwoordig overal tegen. Zelfs bij het halen van de pont naar Amsterdam Noord! Terwijl ik de steiger nader, merk ik een lichte onrust. Ook hier ben ik bang om de boot te missen! En misschien vooral: om zichtbaar verloren achter te blijven op de kade voor de mensen die wel aan boord zijn.

In plaats van het te bevechten door mij te haasten, onderken ik het kwetsbare gevoel. Dan ziet de pontregisseur in geel hesje mij aankomen en wenkt. ‘Jij bent de laatste die er op mag!’ De laadklep sluit zich achter mij, het bekende signaal klinkt. Gehaald! Dit keer blijft het misplaatste overwinningsgevoel echter achterwege. Als ik de ervaring van kwetsbaarheid toesta, ben ik geen winner en ook geen loser. Het is niet aan mij. Ik kies mijn weg zoals ik denk dat goed is, en hoe het uitpakt heb ik niet in de hand.

Offer the fruits to me

Gelukkig krijg ik onderweg inspiratie en steun om dit spannende pad te gaan.
“Do what you do, but offer the fruits of it to me”, citeert bevriende meditatielerares en medepionier Eveline Beumkes (bron: Karma Yoga). Ook helpt ze me inzien dat iets in mij zich onveilig voelt, en dat deel kan ik geruststellen.
‘Het gaat niet om wat je bereikt in het leven, maar om de persoon die je bent’, zegt mijn goede vriend Tom. ‘Bij je dood zullen ze niet zeggen: zij had drie huizen en vijf auto’s (of tien gepubliceerde boeken!). En een schrijver ben je al.’

Een andere vriend adviseert mij om over mijn obstakels te bloggen. ‘Waah, veel te kwetsbaar’, is mijn eerste reactie. Nu zie ik in dat deze twijfels horen bij een nieuwe weg inslaan, dus ook bij deze blog. En stiekem hoop ik natuurlijk dat het delen met de buitenwereld mij bevrijdt en die langverwachte flow brengt!