“De eerste stap naar verandering in je leven is: weten wat je wil. De tweede stap: loslaten hoe je er moet komen.” Dat leerden mijn pioniers mij het afgelopen jaar. Nu is ‘niet weten hoe…’ (stap 2) niet mijn favoriete bezigheid. Ik onderzoek, vraag, schrijf, navelstaar, tot ik wél weet. Structuur is mijn ‘middle name’.

Van oud…

Wat dat betreft was 2018 een uitdagend jaar met volop vraagtekens, vooral gericht op de toekomst trouwens. De shortlist:

‘Hoe ga ik straks mijn geld verdienen?’
‘Zit er wel iemand op mijn boek te wachten?’
‘Bestaat die plek in de natuur die ik zoek wel?’
‘En wanneer komt mijn schrijfinspiratie weer terug?’

Met zo’n groot verlangen om de toekomst tastbaar te maken, voelde ik mij het afgelopen jaar regelmatig als in vette modder: mezelf voortbewegend met zuigende stappen, tergend traag. Tot 31 december 22.00, als ik mij terugtrek op ECOlonie om traditiegetrouw een persoonlijk jaaroverzicht te schrijven met overwinningen en successen. Een half uur later kijk ik verrast op. Mijn A4 staat vol gekrabbeld tot er niks meer bij past. Wat nou traagheid en stilstand?! 2018 was het jaar van groei, durf en nieuwe stappen! Een jaar van zelfoverwinning.

Van peentjes zweten bij het benaderen van weer een nieuwe interviewkandidaat, niet voor blad of krant maar voor mijn eigen project. Van vreemde mensen op boeiende plekken opbellen om te vragen of ik een nachtje mag komen logeren. Van festivalkaartjes kopen voor mij alleen, zonder te weten met wie ik dan dansjes zal maken en theetjes zal drinken…
En zo luid ik 2018 onverwachts uit met een 180 ֯ wending, van miezerige moeizame modderstappen naar moedige sprongen.

…naar nieuw

Op nieuwjaarsdag sta ik op het terrein bij ECOlonie met mijn rug tegen de stam van een boom geleund. Dat kan daar zo fijn onbekommerd, alleen ik en het bos. Als ik mijn blik omhoog richt en mijn ogen een beetje dichtknijp, zie ik een caleidoscopisch beeld van takken die een eindeloos web vormen. En het valt mij in: ik hóef niet te weten hoe mijn leven verder gaat. Die nieuwe woonplek en werkzaamheden worden vanzelf duidelijk.

’s Avonds tref ik bij het eten een wijze man die mij verder bemoedigt op het pad van niet weten. “Door het verlangen naar de natuur dat in jou leeft, zal je een plek vinden. En je bent er al mee bezig: door over de natuur te schrijven, zit je al in de stroom van die energie.” Mijn ogen lichten op als ik me voor de tweede keer realiseer: hoezo stilstand?!

No mud…

En wat nou als ik in 2019 weer in de (illusie van) modder val, van stinkende stilstand en zompige stappen? Nou, dan horen die hobbels ook bij het pad. Zonder weerstand geen overwinning. Of zoals mijn favoriete leraar Thich Nhat Hanh zegt: No mud, no lotus.
Uit de modder van mijn gezoek, ontstaat een heel mooi verhaal.

Boek Naar de Aarde

In mijn boek Naar de Aarde. Hoe word ik een groene pionier? lees je hoe mijn reis verder ging.