Soms verbaast het mij dat niemand zegt: ‘Jij wilt een boek schrijven? Echt Laura, zet dat rare plan toch uit je hoofd!’ Met deze denkbeeldige reactie in mijn achterhoofd voelt het ongemakkelijk om met mijn aspiraties naar buiten te treden.

Vandaar dat de vragen: 1) waar ik mee bezig ben en 2) waar dat boek dan wel over gaat, mij acuut in verlegenheid kunnen brengen. Mijn eigen antwoorden klinken me ongeloofwaardig in de oren. Onlangs trad ik letterlijk naar buiten als schrijver. Ik trok mij een week lang terug op het platteland van Zeewolde, om in alle rust aan mijn boek te schrijven. In de mail aan mijn gastheer klonk dit nog als een logisch voornemen, eenmaal ter plaatse bemerkte ik een licht opgelaten gevoel. ‘Nu moet het gebeuren’, dacht ik. Terwijl de bewoners van mijn logeeradres enthousiast bespraken waar we een fijne schrijfplek konden creëren, bekroop mij het gevoel een rol te spelen. Eentje die anderen nog geloofden ook.

Ik ben hier

Gelukkig blijkt mijn onzekerheid weer volstrekt normaal. Een collega-schrijver weet mij te vertellen dat het heel begrijpelijk is, dat je tijdens het schrijfproces geen gelikte oneliner uit je mond krijgt over de inhoud van je boek. En ik lees hoe Elizabeth Gilbert van de bestseller Eat Pray Love (voor mij het voorbeeld van een succesvol relaas over een persoonlijke zoektocht) nog elke dag deze affirmatie voor zichzelf herhaalt: Ik ben een schrijver. In haar ijzersterke boek Big Magic – Creative living beyond fear tackelt ze drempels om jezelf als kunstenaar te manifesteren. Een van de tips die mij raakt: geef jezelf toestemming om je creatief te uiten. Omdat je daar recht op hebt. Omdat je er bent.

Gilbert: ‘Creative entitlement simply means that you are allowed to be here, and that – merely by being here – you are allowed to have a voice and a vision of your own.’

Platteland plezier

Halverwege mijn week schrijfvrij in Zeewolde lukt het om vriendjes te worden met mijn schrik om te creëren. Ik haal de druk er vanaf door achter mijn laptop tegen haar te zeggen: ‘Wij gaan het komende half uur lekker spelen met zinnen. Al duurt het twee maanden voor we dit interview af hebben, al komt er nooit iets uit – als wij maar plezier hebben.’ En het werkt. Spelend klik en tik ik een eind weg, het interview verschijnt als vanzelf. Zo land ik in mijn verblijf als schrijver op het platteland, mijn bewegingen van en naar de schrijfhut voelen steeds comfortabeler.

Dat komt ook door de combinatie met het buitenleven. Ik beleef de witte streken in een blauwe lucht, gele paardenbloemen op een groen gazon. Mijn voeten gaan van barefoot schoenen naar bloot. Ik spring op de trampoline om weer te landen na het schrijven, maak bruggetjes in het gras en laat me omver rollen door een onstuimige hond. Ik voel me ook verbonden dankzij ontmoetingen met bewoners en bezoekers die aanwaaien op de boerderij voor koffie of lunch.
En dan… ‘Ja’, beken ik, ‘ik ben hier om aan mijn boek te schrijven.’

Ok, spreken over mijn schrijfaspiraties voelt nog onwennig, maar in het beleven krijg ik steeds meer plezier!

Meer weten

Elizabeth Gilbert, Big Magic: Creative living beyond fear (2015), Bloomsbury

Thuishaven in Zeewolde: de gastvrije plek waar mijn schrijfhut stond en waar ik kennis maakte met de vreugde van bomen planten –meer in een volgende blog!

Via de knop ‘Follow blog by email’ (rechtsboven in dit scherm) blijf je op de hoogte.