Ik heb alweer het geluk om een ‘Indianendorpje’ binnen te wandelen. Een groepje tipi’s schaart zich op een open plek in het bos om een vuurplaats, gewoon in Brabant. Daar brengt een nachtelijk avontuur mij in contact met mijn oerinstinct…

Bij de vierdaagse cursus Kinderen van de Aarde van Barefeet Survival leren we om vanuit ons gevoel contact te maken met natuur. Echt iets voor mij! Het programma belooft speelse oefeningen om op onze intuïtie te leren vertrouwen. We krijgen bij aanvang allemaal een blinddoek te leen, want die zullen we vaak nodig hebben. De oefeningen kennen een mooie opbouw. Zo lopen we eerst een parcours langs een touw, de volgende dag stippelen we zelf een route uit door bomen op onze weg te herkennen en onthouden. Tot slot balanceer ik over een stam.

Bind ik de kleurige doek de eerste keer enthousiast voor, al snel blijkt dat ik deze oefeningen in het duister niet zo leuk vind. De blinddoek dient vast als tool om meer op je gevoel te varen. Maar bij mij gaan bekende overlevingsstrategieën vol AAN: mijn hoofd wordt zweverig, brein schakelt naar een hoge versnelling, armen tasten naar houvast en omklemmen touw of boom als ware het mijn laatste reddingsboei. Nu ik mij letterlijk in het donker bevind, ervaar ik precies dezelfde reacties als op mijn levenspad richting ‘anders wonen en werken’ dat ik zo graag wil overzien!

De Blinde Drum

Dan kondigen onze begeleiders de grande finale van deze cursus aan, op de laatste avond staat De Blinde Drum op het programma. Het woord ‘blind’ in deze cryptische omschrijving had mij kunnen waarschuwen: een van de teamleden verstopt zich met een djembé in het bos, wij cursisten banen ons blootvoets en geblinddoekt een weg richting zijn klopsignalen.

‘Deze oefening vind ik niet zo tof’, hoor ik mezelf zeggen, ‘Dat ga ik niet doen.’ Terwijl we teruglopen naar ons kamp krijg ik een inval: ik kan weer om hulp vragen.

‘Ik wil meedoen als een begeleider vanavond bij mij in de buurt blijft.’
‘Dan regelen we dat’, zegt organisator Esther tot mijn verrassing direct.

Volg je oren en je voeten

En zo sta ook ik op een oktoberavond om 22.00 aan de rand van het bos. Met mijn blote voeten op de koude ondergrond, muts over mijn ogen getrokken, voel ik mij overgeleverd aan de goden. De droge tik van de djembé klinkt door het donker, de begeleiders laten ons los. Wijs door de ervaring van de zweethut ceremonie (Door het donker I), zak ik eerst maar eens naar de grond. Ik maak verbinding met mijn bange deel en verzamel mijn krachten. ‘Doe maar alsof je langs het touw loopt’, zegt Esther achter mij.

Mijn eerste passen voelen wankel, onzeker, een beetje gehaast. Dan schakel ik over op de ‘vossenpas’ die we in de cursus geleerd hebben: door de knieën, eerst je voet verplaatsen en dan pas je gewicht. Zo stem ik mij af op mijn voeten en oren die de weg voor mij moeten vinden. Het activeert mijn oerinstinct, dat ongeveer zo klinkt: ‘Al moet ik op mijn knieën door de greppels kruipen, ik zal die plek bereiken.’

Het wonder voltrekt zich: ik krijg plezier in mijn blinde bostocht, ook al heeft mijn mind geen idee of dat kán, op je gehoor de weg vinden in een bos. En vind ik in de praktijk nog geen enkel bewijs dat ik op de goede weg zit. De klop van de djembé lijkt uit verschillende richtingen te komen, op gevoel sla ik dan weer links, dan weer rechts af. Mijn voeten zijn warm geworden door het contact met de ondergrond. Dan is er de sensatie van verkoelend gras: ik heb een veld bereikt waar de hartslag van de drum steeds luider klinkt. Als ik de drum kan aanraken gaat mijn blinddoek af en kijk ik in de lachende gezichten van mijn bosfamilie.

En nu?

Hoe kan ik die oerervaringen integreren als ik in mijn dagelijks leven ‘door het donker ga’? Zoals nu bijvoorbeeld: het boek komt over een aantal maanden uit, terwijl ik niet weet of en hoe dat gaat lukken. De bestemming is duidelijk, de weg ernaar toe kan ik niet overzien. De Blinde Drum, de zweethut, mijn vertraagde aankomst in een nachtelijk Faro… ze leren mij één ding. Mijn oerinstinct weet de weg, terwijl mijn mind vraagt ‘weet je dat wel zeker?’ Deep down voel ik dat het gaat lukken en dat ik mezelf prima kan redden. Het is de kunst op dat gevoel te vertrouwen, in plaats van mijn twijfels te volgen die mij zo graag in bescherming nemen.

Meer weten

Barefeet Survival organiseert in september weer Kinderen van de Aarde cursussen

Blog en boek ‘Naar de Aarde’

Dit najaar verschijnt mijn boek Naar de Aarde. Hoe word ik een groene pionier? met interviews en real life avonturen. Via de knop ‘Follow blog by email’ (rechtsboven in dit scherm) kun je mijn ontdekkingen alvast volgen.