Hoe dichter het weekend van 12-14 november naderbij komt, hoe minder het me aanlokt. Tussen ons gezegd: het lijkt me vreselijk – om half november buiten te slapen onder een zeiltje. Hoe ik leer over leven (met spatie) tijdens een bushcraft weekend.

Er ging wat tijd overheen voor het lukte me daadwerkelijk aan te melden. “Ik treed letterlijk buiten mijn comfortzone”, mailde ik naar landgoed De Nieuwe Aarde in de Achterhoek. Dat is ook gelijk wat ik wil leren. De vrijheid om genoeglijk te kunnen (ver)dwalen in een bos, wetend dat ik me in nood kan redden. De kracht van de vergeten oervaardigheden om als mens te kunnen overleven (zonder spatie), weer terug te pakken. Mijn angst voor de wereld zal stukken verminderen. Maar wáárom, bibbert mijn overlevingsmechaniek, moet dat in november?!

Kkkoud

Gelukkig is Louise Grootveld van De Nieuwe Aarde ingesteld op dit soort ambivalentie. Als we ons ter kennismaking rond het vuur settelen, legt ze de tien deelnemers gelijk de vraag voor waar we het meest tegenop zien. Gelukkig komen er heel wat angsten voorbij. Van ongewenst muizenbezoek en nat worden, tot claustrofobie bij de gedachte aan een hermetisch afgesloten mummieslaapzak. Zelf vind ik het een enooorme uitdaging om ‘out in the open’ te slapen, zonder iets van afscheiding tussen mij en de rest van de wereld. En ja, ook die kou blijft een dingetje. Met dat laatste spookbeeld kan Louise gelijk korte metten maken. “Al is het midden in de nacht, je kan me altijd wakker maken en dan zoeken we een oplossing.”

Eeyore

Aan de slag met onze onderkomens dan maar, voor het donker wordt. Met de tarps die we voor dit avontuur hebben aangeschaft (wij een tweepersoons bij bushcraftshop.nl), blijken we talloze kanten op te kunnen. Jan en ik kiezen voor het eenvoudige maar beproefde “A-model”. Een lijn tussen twee bomen hangen, zeiltje erover en aan weerszijden opspannen met takjes als haringen. “In een keer gelukt”, jubelt Jan, maar ik kijk bedenkelijk. Het resultaat is zo…open. De A-vorm doet me denken aan Eeyore en zijn huisje van tegen elkaar gestapelde takken. Daarom improviseren we een achterflapje, zodat ons onderkomen bestaat uit drie zijdes. Kleine aanpassing, groot verschil. “Ja, nu lijkt het meer op een tentje”, zucht ik opgelucht.

Aarden via bushcraft

Dit weekend leren we de beginselen van overleven in de natuur met minimale middelen. Een mes is je belangrijkste en vaak enige tool. Daarom halen we onze Zweedse Moraknivs tevoorschijn en oefenen ‘mesveiligheid’. We leren een ‘slipknot’ maken, de basisknoop waarmee je elk zeiltje zo opspant. Met onze ‘army firesteels’ toveren we vonkjes tevoorschijn om vuur te ontsteken uit berkenbast. Bij het hout hakken buigen we diep door de knieën, zodat de bijl geen curve maakt richting scheen of voet.

Een slipknot produceren, de soepele handdraai om een mes veilig door te geven… Het lijkt allemaal zo makkelijk als iemand het voordoet; als ik het zelf probeer, slaat de frustratie toe. De tranen springen zelfs in mijn ogen. “Ik kan dit niet!”, roept een stem in mij. “Hier ben ik niet aards / handig genoeg voor!” Deze praktische oervaardigheden waarin ik mij zo graag wil bekwamen, roepen een oude onzekerheid op. Een handvaardigheidstrauma? Gelukkig verschijnt Louise alweer, met haar heldere en zorgzame blik. “Het maakt níks uit”, zegt ze, terwijl ze de slibknot nog een paar keer voordoet. “Je hebt hier alle tijd. Gewoon blijven oefenen.”

Even intiem

Ja, dit weekend leven we volgens de natuurlijke tijd. Louise nodigt ons uit om vooral te zijn. Te onthaasten door hoofd, tijd en telefoon een beetje los te laten. Door onze basisbehoeften te volgen en daarin te voorzien. Het werkt! Buiten levend verdwijnen op slag alle muizenissen die mij de laatste tijd zo bezig houden. Over waar mijn leven toch heen moet (Niemandsland). Hier in het bos rond een vuur is het verbazend makkelijk om in het nu te zijn.

Hoe die basisbehoeften vervullen in zijn werk gaat? Als wc heeft Louise een gat in de grond voorzien, netjes afgeschermd met een zeil. Zelf kies ik liever een eigen plekje in het bos, zo nodig graaf ik een kuiltje. Voor het eerst verbaas ik mij over de schoonheid van ontlasting, nu het zo prachtig in het herfstlandschap opgaat. Een zelfde ontdekking deed ik een paar jaar terug op Roots of the Earth. Ik maakte kennis met een ritueel van natuurvolkeren om de vrouwelijke maancyclus aan de Aarde toe te vertrouwen. Wat in een riool of pedaalemmer verdwijnt, vinden we al snel vies. Geef ik het direct aan de Aarde, dan voelt het verbonden, mooi, bijna heilig!

Vuur verbindt

Voor het eerst bereid ik een maaltijd op een open vuur. Ik geniet van de levendigheid en verbinding rond dit centrum van ons kampement. Terwijl ik de aardappels bak, geeft een maatje de verse kruiden aan en instrueert Louise mij om overvloedig veel olie te gebruiken. Een sterke man tilt ten slotte de loodzware koekenpan voor mij van het vuur. Hier buiten op een donkere, koude novemberavond voel ik me zoveel levendiger dan op een doorsnee avond in het comfort van mijn huis. Een beetje afzien maakt levendiger en gezonder, realiseer ik me weer. De kou valt trouwens erg mee, tijdens de tweede nacht heb ik het zelfs te warm! En de Aarde is een veilige plek, ook zonder de stevige omhulling van een huis.

Noot

Stichting landgoed De Nieuwe Aarde zet permacultuur, voedselbossen en natuurlijke begrazing in op weg naar ecologische landbouw en zelfvoorzienend leven. Een inspiratieproject met cursussen voor leven in samenwerking met de natuur!

Tip: Wil je de ontwikkeling van De Nieuwe Aarde én het boek Naar de Aarde steunen? Deel deze blog dan met geïnteresseerden in bushcraft of natuurlijk en zelfvoorzienend leven. 

Boek Naar de Aarde

Ook op landgoed Roggebotstaete komen mensen bij elkaar om te proeven aan het buitenleven. Citaat uit Naar de Aarde:

“Iedereen is welkom, van asielzoekers tot gepensioneerden, mensen die tussen twee banen in zitten of in een dip. Ze hakken hout, planten een boom, stoken een vuurtje… De werkzaamheden hebben tegelijk een groot sociaal karakter. We gaan er vanuit dat niet alleen het landschap verbetert, maar ook het leven van de mensen zelf, door veel in de buitenlucht te zijn en “met elkaar fikkie te stoken”. Met Roggebotstaete wil ik ruimte geven aan een levensstijl die ik in Nederland mis: buiten leven en samen optrekken in de natuur.”
Lennard Duijvestijn

Kadotip voor de kerst: Het boek Naar de Aarde is overal te bestellen. 

Tekst in Essentie 

Meer weten over de helende kracht van een beetje afzien voor je gezondheid? Bij Tekst in Opdracht vind je mijn interview met voormalig huisarts Birgit Spoorenberg: ‘Bosbaden werkt echt’!

Blog Naar de Aarde

Via de knop ‘Follow blog by email’ (rechtsboven in dit scherm) blijf je op de hoogte van nieuwe blogs.