Hoe zit het nou met al het donker in de wereld? Waar ik het liefst voor wegkruip, maar dat steeds zichtbaarder lijkt te worden? Hoe een kille dood een poort wordt naar liefde.

Ik doe nietsvermoedend de voordeur open en schrik mij een hoedje. Pal voor mij staat een wachtende man op de stoep. “Ah, ben jij misschien mijn nieuwe buurman?”, vraag ik verheugd. In Amsterdam wil je graag weten wie er boven je woont, de huizen zijn gehorig. “Nee, ik ben de begeleider van de nieuwe buurman.”

labels

Dit nieuws moet ik even verwerken. Nu heb ik in mijn laatste baan samengewerkt met lieve collega’s die woonbegeleiding ontvingen. Ik deed zelfs onderzoek naar mensen die vanaf de straat een zelfstandige woning kregen. Dus mijn reactie komt er spontaan en welgemeend uit. ‘Ik kijk er naar uit om met hem of haar kennis te maken!’

Op een dag sta ik voor mijn huis gekke stretchoefeningen te doen. Vanuit mijn ooghoek zie ik hoe een man glimlachend op mij afloopt. Mijn vraag ‘Ben jij misschien…’ is dit keer raak. Ik krijg direct een warme hand. Ons praatje onthult een heel aardige, wat schuchtere man. Keurig gekleed, lange grijze jas, zwarte mountainbike. ‘Eerder iemand die last heeft van angst’, zo plakt mijn mind toch wel opgelucht een labeltje.

brievenbus

Ik werk veel thuis, zo kan ik het proces van mijn nieuwe buurman aardig volgen. Ik zie hoe hij meerdere keren met zijn begeleider bij de woning afspreekt. Allebei op de fiets, de begeleider iets eerder, wachtend met een sigaret. Geleidelijk aan krijg ik de indruk dat het niet zo goed gaat. De woning raakt maar niet ingericht, ondanks het mooie nieuwe naambordje bij de brievenbus.

De monteur voor het onderhoud aan mijn CV-ketel, belt bij mij aan. Of hij ook eerder welkom is. Een paar mensen op zijn lijstje geven niet thuis, waaronder mijn nieuwe bovenbuurman. ‘Woont daar wel iemand?’ vraagt hij, na een blik op de kale ramen op één hoog. Hij zal een kaartje in zijn bus doen. Al heb ik gezien dat die ondertussen uitpuilt.

sirene

Op een heerlijke lentedag zit ik weer aan mijn eettafel met uitzicht op straat. De ramen staan open, voor contact met de buitenwereld. Het is mijn vrije woensdag en ik beantwoord wat mails. Dan loopt de begeleider langs, nu met twee agenten. Door het open raam hoor ik dat hij zich zorgen maakt. Hij krijgt geen contact meer. Zijn client is heel depressief.

Ik hoor een brandweerwagen aankomen met sirene, die voor mijn huis stopt. Een gealarmeerde buurvrouw gebaart door mijn raam, dat ik intussen heb dichtgedaan. ‘Wat is er aan de hand?!’ Ik ga ook maar naar buiten. De stoep staat al vol met een half dozijn brandweermannen. ‘Ik ga als eerste naar binnen’, zegt er één. De ene na de andere politiewagen parkeert in de straat.

Csi

Boven beuken ze de deur in. Mijn bovenburen hangen uit de ramen. Ze mogen niet naar beneden, maar krijgen geen informatie. ‘Dat mogen wij niet zeggen’, antwoordt ook de agent die beneden staat. Gelukkig kan ik hen een beetje inlichten, soms via mijn buurvrouw. Zij komt uit de Jordaan, heeft een harde stem en schrikt niet zo snel.

De brandweerploeg komt naar beneden, de politie gaat naar boven. Aan de gezichten kan ik de uitkomst gek genoeg niet aflezen. Wel worden mijn buurvrouw en ik nu gemaand aan de kant te gaan. En het straatbeeld vol uniformen voorspelt natuurlijk weinig goeds. Even later fiets ik naar een afspraak met een dubbel gevoel. Opgelucht om dit Crime Scene Investigation tafereel te verlaten. Verward omdat de uitkomst nog in de lucht hangt.   

de Dood als poort

De volgende dag hoor ik de afloop van mijn buren. Zij hebben gezien hoe het lichaam van mijn buurman uiteindelijk is opgehaald. Die nacht begin ik te malen. Zou hij precies boven mijn bed hebben gelegen? En wie weet voor hoe lang? Opeens komen er tranen. Ik huil om het eenzame lot van mijn buurman. Vooral huil ik om de kille sfeer rond de ontdekking van zijn dood. Veel uniformen en protocollen, zo weinig menselijkheid.

Gelukkig is mijn vriend net gearriveerd. ‘De dood is niet iets afschrikwekkends’, biedt hij een ander perspectief. ‘Je kunt het zien als een overgang. Er komt veel spirituele begeleiding bij.’ Ik zin op een manier om uiting te geven aan mijn schrik en behoefte aan verbinding. En om deze overgang te eren. Zal ik een bloem neerleggen bij zijn deur? Een briefje in de bus stoppen, voor wie het ook maar leest? Uiteindelijk besluiten we om samen een ritueel te doen.

salie

De dag ervoor vond ik op het strand een grote schelp met glanzende witte binnenkant. We leggen er om de beurt een blaadje gedroogde salie in. Vergezeld met een woord van dank of wens.

We bedanken de buurman voor de warme uitstraling die hij mee bracht. We buigen voor het feit dat hij juist deze plek uitkoos om zijn overgang te maken. Ik vertel hem dat ik nu een inzicht rijker ben. Hoe onder het afstandelijke optreden van de politie, mensen schuil gaan die deze afstand nodig hebben om hun dappere werk te kunnen doen. Maar daar wellicht zelf erg onder lijden.

Na het ritueel voel ik mij gelouterd. De zwaarte is weg. Licht en donker, hemel en aarde…ze liggen een stukje dichter bij elkaar. Mijn nieuwe inzichten helpen om mij meer thuis te voelen in de wereld.  

Hoe ga jij om met het donker in de wereld?

Boek Naar de Aarde

In Naar de Aarde schrijf ik over angst voor het donker:

“Mijn ‘reis naar de Aarde’ brengt me ook bij donkere momenten. Met het verkennen van nieuwe plekken en mogelijkheden, kom ik nogal wat angst tegen. Alsof de buitenwereld een onveilige, donkere plek is, die mij opslorpt zodra ik mij er volledig in begeef… Hoe ik bij ‘Roots of the Earth’ leer om mezelf een hand te geven en te vertrouwen op mijn oerkracht.”

Groene kadotip: Het boek Naar de Aarde is overal te bestellen

Agenda Naar de Aarde

14 mei – Workshop Waar gaat jouw hart van zingen? – Tugela85 – Amsterdam – 10.00-16.00 – € 45/55/65

1 juli – Boekbeleving Naar de Aarde – Transitie Castricum – Castricum – 19.00-21:00 – vrije toegang, donatie welkom. Meer informatie volgt

Blog Naar de Aarde

Via de knop ‘Follow blog by email’ (rechtsboven in dit scherm) blijf je op de hoogte van nieuwe blogs.