Gisteren beleefde ik mijn barefoot coming out. Ik haalde mijn kersverse fivefinger shoes uit hun kartonnen onderkomen, haalde diep adem en knipte de labels door. Tijd voor een inwijding op de Hilversumse hei.

Wat me het meest bevreemdt aan wonen in de stad, is misschien wel dit: de bodem is geheel en al geplaveid. Ik verlang naar het voelen van de aarde zonder bedekking met asfalt of steen. Dagelijks laat ik mijzelf uit in park en plantsoen en stap naast het pad op de stroken groen  waar honden ook zo blij mee zijn. Buiten de stad trek ik steeds vaker mijn schoenen uit.

Deze zomer voelde ik mij in goed gezelschap, toen een Masai stamhoofd uit Kenia spontaan zijn wijsheid deelde in een groeiende kring van luisteraars op Roots of the Earth. ‘Concrete blocks all energy from Mother Earth’, vertelde hij ons. Met wegen, huizen en auto’s – in onze gedomesticeerde wereld sluiten we ons helemaal af van moeder aarde.

Eerste flirt

Ik wilde het niet toegeven, maar ik begon me aangetrokken te voelen tot de zogenaamde barefoot schoenen. Beschouwde ik pioniers op dit merkwaardige schoeisel eerst nog als zonderling, ergens veranderde mijn naar beneden gerichte blik van leedwezen in verlangen. Ik begon zelfs vragen te stellen. Hoe het ze beviel. En hoe ze er aan kwamen. Maar een deel van mij protesteerde. ‘Ik wil er niet uitzien als een kikvorsmens of een marsmannetje.’ Hardnekkig weigerde het om mijzelf zichtbaar in de categorie weirdo’s te plaatsen. Het wilde er nou ja, ‘vrouwelijk’ uitzien, of ‘normaal’. Maar toen kwam The Artist’s Way cursus op mijn pad om mijn innerlijke kunstenaar te bevrijden. Ik maakte lijstjes als: ‘noem tien dingen die je zou doen als ze niet te raar waren.’ En ik gaf toe. Ik wilde barefoot schoenen.

Verkering

Dus gunde ik mijzelf op een zaterdag een uitje naar Hoorn, alwaar een schoenenwinkel die mij aanbevolen was als de barefoot specialist. Schuchter stond ik in winkel De Trek zo onopvallend mogelijk de collectie weirdo schoenen te bestuderen. Direct stapte er een enthousiaste zestiger op teenschoenen op mij af – een vaste klant en barefoot fan die mij spontaan van tips kwam voorzien. Aldus aangemoedigd wurmde ik mijn tenen in talloze modellen, bijgestaan door een zeer vriendelijke medewerkster met engelengeduld. Even bracht ze me van de wijs. De stand van mijn tenen was dik in orde, verzekerde ze mij. Ik kon dus best kiezen voor een barefoot paar zonder aparte tenen, die zo voor normale schoenen kunnen doorgaan. Nee, besloot ik op mijn dertigste testrondje door de winkel. Nu ik over de drempel was wilde ik zo barefoot mogelijk, mét de losse tenen!

Coming out

Maandenlang lagen mijn nieuwe zwarte vriendjes onaangeroerd in de doos, tot ik gisteren besloot om ze in te wijden. De keuze viel op de Westerheide, met fijne zandpaden en toch enigszins uit het zicht. Daar verwisselde ik mijn wandelschoenen voor de futuristische Vibram fivefingers. Mijn voeten konden volop bewegen en de afwisseling voelen van zand en hei. Toch was ik minder onder de indruk dan ik dacht. Ik kende deze sensaties al van mijn ervaring op echte blote voeten, met dit verschil dat ik nu moeiteloos over takken en stenen liep. Verder voelde ik mij onwennig en kwam ik moeilijk uit mijn hoofd. Als ik voorbijgangers tegenkwam, merkte ik hoe graag ik bij de kudde wilde horen door aangepast schoeisel! ‘Mensen die er wat van zeggen, hebben dat verlangen waarschijnlijk nog sterker’, zei ik tegen mezelf.

Beloning

De kick kwam toen ik mij weer in de bewoonde wereld begaf, waar het door de harde ondergrond echt voelde alsof ik op blote voeten door het straatbeeld liep. Het moment om weer over te stappen naar wandelschoenen stelde ik steeds uit, zo leuk vond ik het. Ik liep restaurant La Place binnen met een gevoel van burgerlijke ongehoorzaamheid en vrijheid. Mijn weg op blote voeten vervolgde zich naar de bushalte en door het station. De buschauffeur nam mij gewoon mee en in trein en metro keek niemand vreemd op terwijl ik tegen de stang leunde op kikvorsvoeten.

In Amsterdam stapte ik op blote voeten op de fiets. Terug in de stad merkte ik pas hoeveel meer ik mij verbonden voelde met mijn omgeving, nu er geen dikke Dr. Martens zool maar een schaars laagje rubber tussen zat.
Ik voorzie dat ik ook een barefoot fan word, zo een die nooit meer gewone schoenen aan wil.

Welke tien dingen zou jij willen doen als het niet te raar was?

Blog en boek ‘Naar de Aarde’

Dit jaar verschijnt mijn boek Naar de Aarde. Tien Earthkeepers over het volgen van je roeping. Via de knop ‘Follow blog by email’ (rechtsboven in dit scherm) kun je mijn verhalen alvast volgen.