In Zeewolde zet ik een punt achter de conclusie. Een overwinningsmoment. Mijn boek is af!

Met het voltooien van de conclusie neem ik een grote hindernis. Het brengt mijn twijfels tot zwijgen. Of het mij wel zal lukken om een ‘echt’ boek te schrijven. Met een samenhangend geheel, volgens een goed doordacht concept. Alsof het boek staat of valt met mijn vermogen er een rode draad uit te peuren. Sterker nog: alsof ik zelf val of sta met de conclusie van mijn boek. Tel ik wel mee in de mensenmaatschappij?

Tot mijn verrassing kom ik in Zeewolde zo lekker op stoom, dat dit slotstuk ongekend snel op papier staat. Zodat ik op die memorabele namiddag gelukzalig mijn schrijfhutje uitstap. Vervuld van blijdschap dat het ondenkbare gelukt is, dankbaar voor alle steun die het mogelijk maakte. Ik steek mijn armen in de lucht. Boven de bosrand in de verte zie ik twee buizerds zweven. ‘Phieuw, phieuw’, roepen ze. Het worden er drie, dan vier. Wat willen jullie mij zeggen, vraag ik. Hun aanwezigheid voelt als een bevestiging. ‘Je zit op het goede pad! Zie je wel dat je vrij bent om te doen wat je wilt!’

Het boek lijkt dus af, de reis voltooid. Dat zegt ook de uitgever als ik hem een paar dagen later het hele manuscript opstuur. ‘Het is er! Het kan nu niet meer verdwijnen.’ Toch ervaar ik deze laatste fase naar publicatie als een aaneenschakeling van nieuwe overwinningen. Want wanneer is een boek eigenlijk af?
Na mijn eurekamoment vraagt de conclusie om een verbeterde versie, en nog één.
Het dankwoord blijkt goed voor dagen broeden. Vervolgens vraagt de uitgever mij om een tekst ‘Over de auteur’. ‘Wat’, zeg ik, ‘het halve boek gaat toch over mij?’
Dan is er nog een ‘flaptekst’. Ook zoiets wat het project lijkt te kunnen maken of breken. Net als de keuze voor lettertype, papiersoort en de bladspiegel.

Op dit moment verwerk ik de rondes eindredactie en proeflezen. En voel mij heen en weer geslingerd tussen ‘Hoera!’ en ‘Help!’. ‘Het wordt prachtig Laura, zet ‘m nog even op met de laatste loodjes’, bemoedigt de fotograaf als ze de proefopmaak ziet. ‘Oja, het ís al mooi’, herinner ik mij, ‘ik hoef het alleen nog maar af te ronden.’ Een vriendin mailt: ‘Dit laatste stukje hoort ook bij de reis.’ Opeens doorzie ik mijn verzet tegen alles wat nog komt, terwijl ik dacht de finish te hebben gehaald. Deze eindsprint is gewoon een nieuwe uitdaging in het vertrouwen van de onbekende weg. Stapje voor stapje, blik op oneindig. Het daagt mij uit om mijn waarde los te koppelen van de uitkomst. Ook al is die straks nogal zichtbaar.

Tegelijkertijd voel ik de opwinding. Van iets kunnen creëren dat helemaal uit mezelf komt. Zodat ik nu al weet: ik zou dit zo nog een keer doen.

Volg mijn blog

Via de knop ‘Follow blog by email’ (rechtsboven in dit scherm) blijf je op de hoogte van nieuwe avonturen.