Op mijn boekviering stond ik te stralen als een kerstboom. Waar kwam al dat licht opeens vandaan?

Tijdens het maken van het boek kan ik me moeilijk voorstellen dat de pioniers die mij inspireren willen meewerken aan mijn soloproject. Laat staan dat ik me kan inbeelden dat we straks met zijn allen ongedwongen een feestje staan te vieren in een zaaltje voor mijn boekpresentatie. Ik vind mijzelf en mijn boekinspanningen nog niet de moeite waard om een gezelschap rond te verzamelen.

Mijn uitgever begint al in een vroeg stadium te informeren hoe ik die toekomstige boekpresentatie voor me zie. Eerst nog terloops tijdens ons terugkerend telefonisch overleg. Op onze meeting in café Dauphine op 3 mei blijkt het bevorderd tot een heus agendapunt. Na het omzetten van de werktitel tot titel, het vaststellen van de (nu echt) definitieve planning en het bespreken van de status rond de omslag, komt het ter tafel. ‘Moeten we het daar echt nu al over hebben?’, stribbel ik nog tegen.

Toch heeft de vraag van de uitgever een zaadje geplant. In de maanden erna groeit het, in de richting van het licht. Na het verkennen van verschillende opties weet ik opeens een locatie die wél gemakkelijk voelt. Met buurtcentrum Tugela85 kies ik voor een vertrouwde plek vanwege het tuinproject waar ik meehelp. Vervolgens ontvouwt zich een programma in mijn hoofd waar ik blij van word. Ik kijk er zelfs naar uit! Hoewel ik het nog niet goed begrijp, voorzie ik een levendige en stralende middag.

Mijn systeem kan deze verandering niet helemaal bijbenen en schiet in de angststand. De dagen van tevoren ga ik ‘door het donker’. Mijn ingewanden trekken samen en omhoog, alsof ze verstoppertje willen spelen. En natuurlijk denkt mijn mind van de weeromstuit: zó kan ik toch geen mensen ontvangen? Het voelt kwetsbaar om zo ontzettend zichtbaar te zijn, bruisende voorgevoelens ten spijt.

Gelukkig krijg ik hulp. Op de dag zelf voel ik mij volop gesteund. Wat gebeurt er allemaal?, vraag ik mij regelmatig hardop af. Zoveel mensen willen de geboorte van het boek meevieren! Geen 35-40 zoals ik steeds verkeerd telde, maar 50, de maximum capaciteit van de zaal. Tot mijn verrassing haakt ook Bob Radstake aan, de organisator van het Living Village Festival voor wie ik zo’n respect heb. Van een vriendin krijg ik een versterkend appje: ‘Maak er een mooie, gezellige dag van met heel veel lieve mensen die jij inspireert met wie jij bent.’ Die komt binnen.

Tugela gastvrouw Kitty helpt mij om te gronden. ‘Even je dekseltje dicht doen’, zegt ze spontaan en  begeleidt mijn opgestegen energie weer naar beneden. Saskia van Nieuwe paden banen komt binnen en houdt mijn handen vast: ‘Je werk zit erop. Je hoeft vandaag alleen maar te ontvangen.’

En zo durf ik op mijn plek voor de zaal te gaan staan. Een beetje zoekend én vastbesloten, springerig en krachtig, enthousiast en onzeker, allemaal tegelijk. Maar vooral stralend. Vandaag krijg ik alle ruimte. Ik kan ten volle expressie geven aan wat ik het liefste wil bijdragen en delen met de wereld. Daarbij voel ik mij ontvangen, door de warmte en verbinding vanuit de zaal. En dat voelt bevrijdend, alsof ik alle doeken afgooi.

Als het klopt, komt de moed vanzelf.*

* Met dank aan Eveline Beumkes van Mindful Communiceren die mij tijdens ons live interview deze conclusie ontlokte met haar aandachtige vragen en luisteren.

Boek ‘Naar de Aarde’

Het is er! Verkrijgbaar via alle offline en online boekwinkels, zoals Boekenroute.

Verbindingsbijeenkomsten

Medereizigers maken het pad Naar de Aarde leuker, lichter en vruchtbaarder! Op 24 november en 22 december organiseren we bijeenkomsten voor ontmoeting en bekrachtiging. We ondersteunen elkaar om te leven zoals we ten diepste willen.

Blog volgen

Via de knop ‘Follow blog by email’ (rechtsboven in dit scherm) blijf je op de hoogte!