Ook de schoonmaakactie in het Flevopark is afgelast. Als ik op zaterdag 14 maart om 10.00 kom aanfietsen bij buurttuin Oost Indisch Groen waar we verzamelen, maken de eerste mensen alweer rechtsomkeert.

Mijn teleurstelling over deze nieuwste aflasting uit zich in irritatie. Ik herken het inmiddels, Corona chagrijn noem ik het. Ik ga zelfs in discussie met de mevrouw die de actie per mail heeft afgeblazen en nu de onwetende enkelingen staat op te vangen. Dat ik me gewoon had opgegeven, ook al was het via een groepsgenoot. En dat ik zo vaak mijn mail heb geopend om te zien of de actie doorging.

Toch staat om haar heen een aantal Flevopark Vrienden met een professionele grijper en handige vuilniszakring in de aanslag. Zij laten zich net als ik niet van het plan afbrengen. Aldus begeven wij ons gedrieën ‘individueel’ richting park. Ons doel: dit mooiste park van Oost ontdoen van zwerfvuil. Met gevaar voor eigen leven, mopper ik nog na. Wat is er nou weer onverantwoord aan een rondje prikken in het park?

Van straf naar sport

Een tweede lichte teleurstelling, als we heel eerlijk zijn: het Flevopark ligt er verrassend schoon bij. Met dank aan mijn voormalige werkgever De Regenboog Groep vermoed ik, die hier een veegploeg organiseert van kwetsbare Amsterdammers. Al gauw krijgt het zwerfafval rapen mij te pakken. Door goed te speuren in het bruine bladerdek, zie ik onnatuurlijke elementen als plastic oplichten in het zonlicht. Dan mijn grijper er omheen zien te krijgen zoals vroeger op de kermis en hup, in de vuilniszak van Nederland Schoon.

Het lijkt wel een sport. Soms moet ik mij inhouden om niet te versnellen, wanneer mijn opruimmaatje eenzelfde stukje afval heeft gespot. Tegenwoordig is het trouwens ook een sport. Het heet dan troeptrimmen of plogging, opruimen tijdens het joggen.

Op mijn middelbare school gold het nog als straf. Drie keer te laat in de les? De volgende ochtend om 8.00 melden bij de conciërge en prikken. Vernederend! Misschien vind ik het daarom zoveel leuker om dit samen te doen. ‘In een groep voel je je minder raar’, beaamt mijn groepsgenoot. Inderdaad voel ik in mijn eentje vaak een lichte schaamte, als ik met handen vol afval door de openbare ruimte loop. Rotzooi oprapen, dat doe je niet.

Goed nieuws!

Het tij lijkt te keren. Tijdens onze ronde krijgen wij veel complimenten. ‘Wat goed, heel Nederland Doet!’, roept een docent met een groepje hardlopers in het voorbijgaan. Haar training gaat blijkbaar nog door. En ‘Fijn dat jullie dit doen, dankjewel!’, klinkt het meerdere malen. Dat dit tegelijkertijd mijn manier is om onder de mensen te komen, zien ze natuurlijk niet. Het hoogtepunt is als een vrouw met tienjarig meisje op ons afkomt. Mag ze vragen hoe wij aan zo’n grijper komen? Haar dochter wil er graag een hebben voor haar verjaardag. Dat geeft toch wel hoop voor de toekomst.

Ondertussen begeven wij ons steeds meer in en achter de bosjes, want daar vinden wij de meeste buit. Hier geen toeschouwers om ons te prijzen. En geen voorbijganger zal straks genieten van een schoon stukje park dat aan het zicht is onttrokken. Ik doe dit dus voor de natuur, begrijp ik. Dat voelt goed, als een daad van liefde.

Anta Flu

Wat vinden wij zoal? In het park worden de geneugten van het leven volop gevierd. Vierkante drankflessen, al een eindje weggezakt in de modder. Aanstekers. Plastic wietzakjes natuurlijk. En ja, ook condooms. Gelukkig alleen de verpakkingen, begrijp ik van mijn maatje die deze melding maakt. Ook populair: de plastic netjes van voederbollen. En de onvermijdelijke Anta Flu wrappers. Niet zo gek misschien, dat we de resten van dit snoepje nu in groten getale aantreffen. Maar onder zwerfafvalrapers is dit een oude bekende, wanneer of waar je maar raapt.

Een man die zich Zwerfinator noemt, vroeg mensen daarom hun Anta Flu vondst te fotograferen en te taggen. Hij zette de vindplaatsen op de kaart van Nederland en toog daarmee naar de producent. Het resultaat: de plastic wikkels gaan vervangen worden door een papieren versie met waslaagje, zoals vroeger. Yeah, power to the people!

De grootste vondst

Zo lekker in beweging in het groen, doorzie ik opeens mijn weerstand tegen alle Corona maatregelen. Ik ben gewoon bang. Niet voor het virus, maar voor isolatie. Een wereld zonder contact, dat is voor mij wel het grootst mogelijke doembeeld. En zo doorloop ik vandaag het hele scala aan emoties. Irritatie, angst, verdriet.

En blijdschap. Met een zonnig humeur neem ik afscheid van mijn maatjes, van wie ik de naam niet ken. Nu ik geen hand meer geef, stel ik me minder snel voor. Corona vraagt om nieuwe wegen. Ik ben benieuwd wat ik de komende tijd nog meer ga ontdekken.

NB

Met respect voor de beslissing van Vrienden van het Flevopark, die, zo begreep ik achteraf, de richtlijn van NL Doet volgden om alle acties die dag af te gelasten.

Agenda Naar de Aarde

De geplande bijeenkomsten zijn voorlopig uitgesteld. Wil je mij uitnodigen? Welkom om contact op te nemen om nieuwe boekbelevingen te verkennen!

Boek Naar de Aarde

Het is er! ‘Een fascinerend, openhartig en meeslepend boek (…). Het raakt aan essentiële diepere waarden.’ Verkrijgbaar via alle offline en online boekwinkels, zoals Boekenroute.

Blog Naar de Aarde

Via de knop ‘Follow blog by email’ (rechtsboven in dit scherm) blijf je op de hoogte.