‘Wil jij me leren houthakken?’, vraag ik op een ochtend. Tijdens ons verblijf in de yurt neemt mijn vriend als vanzelf de rol van vuurman en houthakker op zich. Maar ik heb nog iets goed te maken. Aan mezelf.
Over de kunst van het vuur maken schreef ik al eerder, maar ook bij houthakken heb ik iets te overwinnen.
« Flashback november 2021 »
‘Wil jij het nu proberen?’ De outdoor instructeur kijkt glimlachend mijn kant op, de bijl in de aanslag. Om de beurt mogen we oefenen met hout kloven, terwijl de rest van onze bushcraft groep in een halve cirkel meekijkt, op veilige afstand. Ik ben de enige die nog niet naar voren is gestapt. Mijn hoofd wordt warm, tranen springen zelfs in mijn ogen. Verlegen schud ik van nee. Zo ten overstaan van een hele groep voel ik me extra incompetent. Ik wilde me zo graag bekwamen in oervaardigheden, maar waarom eigenlijk?
Stadse intellectueel
Bij mijn Naar de Aarde onderzoek hoort ook het verkennen van fysieke werkzaamheden. Ik wil niet meer de hele dag op een kantoor en tussen de stenen, besluit ik vijf jaar geleden. Aan die zelfverkozen opsluiting doe ik niet meer mee. Naar buiten wil ik, in beweging komen, om de Aarde en mijn lijf weer te voelen. In de trant van ‘terug naar de natuur’, zelfvoorzienend leven, off the grid… Daar horen vaardigheden bij waarin ik me als stadse intellectueel dus nooit bekwaamd heb.
Enigszins schoorvoetend neem ik de drempel van diverse buurttuinen in Amsterdam Oost. Ik maak zelfs mijn opwachting op klusdagen bij communities op het platteland. Ik, met mijn ranke gestel, waarvan vooral de typespieren zijn ontwikkeld? Maar mijn begeleiders bieden mij vol vertrouwen klusjes aan, waarvan ik het bestaan niet kon vermoeden. Een kachelpijp demonteren. Snoeihout sorteren. Bladeren afvoeren. Een lading ‘gratis af te halen’ stenen inladen.
Geduld en flow
Naast onzekerheid moet ik ook de nodige weerstand overwinnen. Die hoop stenen, hout of bladeren lijkt schier eindeloos… Eerlijk gezegd komt soms spontaan de gedachte in mij omhoog: ‘Ik heb toch een universitaire opleiding?’ Maar binnen een half uur komt mijn mind vaak al in een flow, mijn lichaam tot leven. En beter nog: existentiële muizenissen die mij al dagen kwellen, verdwijnen gewoon.
Ook leer ik het genot van hands on samenwerking kennen. Met als summum het ‘treintje’ of de ketting. Daarbij geef je met een vrolijke zwier houtblokken of ander materiaal aan elkaar door, richting aanhangwagen of zaagmachine. Die cadans, de onderlinge verbinding, het onvermogen om na te denken… Ik ervaar een ongewoon welbevinden.
Tsják
Nu het houthakken dus nog. Tijd voor revanche. Voor mijn vriend durf ik inmiddels wel af te gaan. Als we door onze voorraad brandhout heen zijn, lopen we samen naar het houthok. Hij legt de basics nog eens uit. Armen gestrekt, benen gespreid. De afstand meten van bijl tot blok. Bijl hoog boven het hoofd en laten vallen. Tsjak! Mis. Mijn bijl belandt in het hakblok, het hout springt weg. ‘Niet overstrekken’, instrueert Jan.
Zodra mijn eerste hout klieft, krijg ik de smaak te pakken. Ik ♥ houthakken! De flinke spreidstand geeft kracht, de geheven bijl opperste focus. Nog een karatekreet erbij als ik het hout raak… Alles stroomt! Ik voel de levendigheid van een fysieke overwinning, de opwinding van iets nieuws leren.
Elf of tarzan
Toch ervaar ik na afloop van zo’n klus exercitie ook wel twijfel. Krachtpatsen is niet écht mijn ding. Wist jij dat je van houthakken zo’n spierpijn kan krijgen, in je bovenbénen? En hoe leuk ik bladeren harken of bomen planten ook vind, na een paar uur ben ik er al klaar mee. Mijn mind denkt ‘saaaaai’ en mijn rug protesteert. Ben ik niet gewoon een kamergeleerde in een houthakkersshirt? Een elf met tarzan neigingen?
De vraag rijst hoe ik mijn leven het liefste invulling geef. Goed, niet meer de hele dag achter een computer. Dan stijgt mijn hoofd op en gaat een eigen leven leiden. En ook niet stelselmatig in de weer met harken, bijlen, kruiwagens en spades. Dan verschiet ik mijn kruit en krijg ik geen letter meer op papier. ‘Wwoofen’ (Worldwide Organic Farming), wat mensen mij vaak aanraden, lokt mij dan ook niet aan.
50/50 lijkt mij al jaren een wenselijke verhouding. Door mij in de ochtend te verbinden met de elementen en bij te dragen aan een gemeenschappelijke tuin of Nieuwe Aarde project. Om in de middag mijn schrijvende bijdrage te leveren.
Levenskunst
Pfff, voor ik zo’n plek gevonden heb, waar ik míjn bijdrage kan leveren…dat lijkt zo’n verre toekomstmuziek. ‘Je kunt het nu al doen’, zegt Jan, ‘ook in de stad’. Mijn tijd verdelen tussen binnen en buiten, fysiek en schrijven. En ja, eigenlijk doe ik dat al! Door mijn dag te beginnen met yoga, hardlopen of een wandeling in het park. En tegen het middaguur aan mijn bureau te schuiven. Alleen mis ik soms die vreugde en verbinding van samen aan de slag.
Zelf een nieuwe balans vinden, los van de gebaande paden, wat een levenskunst.
* Hoe zorg jij voor balans, in je lijf en leven? *
Boek Naar de Aarde
Groene pionier Marc Siepman vond zijn balans met behulp van de geefeconomie. Citaat uit Naar de Aarde:
“Doordat ik begon met het geven van gratis cursussen, besloten mijn vrouw en ik te experimenteren met de geefeconomie. Dat houdt in dat we doen wat we belangrijk vinden, wat we leuk vinden en waar we energie van krijgen. Mensen die waarderen wat we doen, geven ons een donatie. Die donaties zien wij als een basisinkomen.”
Marc Siepman
Groene kadotip: Het boek Naar de Aarde is overal te bestellen
Agenda Naar de Aarde
9 maart – Workshop ‘Volg je hart, word een groene pionier!’ – Afvalpaleis / De Jungle – Amsterdam. 19.00 – 21.00. Gratis, donatie is welkom.
Tekst in Essentie
Meer weten over het belang van contact met oerelementen voor onze gezondheid? Bij Tekst in Opdracht vind je mijn interview met voormalig huisarts Birgit Spoorenberg: ‘Bosbaden werkt echt’!
Blog Naar de Aarde
Via de knop ‘Follow blog by email’ (rechtsboven in dit scherm) blijf je op de hoogte van nieuwe blogs.
Naar de Aarde 
Hey Laura!
Eindelijk gun ik mezelf de tijd en de ruimte weer eens jouw blog te lezen.
Wat geniet ik van jouw weg en dat je nu weer zo stoer bent wezen houthakken.
Je schrijft nog altijd zo fijn.
Ik wilde je gewoon even laten weten dat ik van je werk geniet en je niet vergeten ben.
En ik krijg weer kriebels om meer de natuur in te gaan.
Lieve groet, Ireen
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een verrassing, superleuk om van je te horen!
Jouw waardering voor mijn pad en schrijven voelt bemoedigend.
En je natuurkriebels, wat een mooi effect van mijn stukjes 🙂
Ik spreek af en toe een app in bij Lucy als ik onze Vlinderslagen mis…
Leuk om ook de connectie met jou weer te voelen. Liefs!
LikeLike
Hoi Laura,
Wat een stoer verhaal! Als jongste van vier broers was er in mijn jeugd weinig gelegenheid om echt stoere dingen te doen. Er was altijd iemand ouder en sterker. Nu pas, nu we een eigen huis hebben en het geluk van een grote tuin leer ik te genieten van hout zagen, hout hakken, vuur maken en… grasmaaien! Heerlijk! Liefs, Ate
LikeGeliked door 1 persoon
Leuk Ate, jouw waardering voor deze buitenklussen!
Ja, volgens mij hoorde ik bij jou zelfs een zeker enthousiasme voor het konijnenhok schoonmaken 🙂
Ik moet zeggen, als oppasser op jullie plekje proefde ik wel een landelijke leefstijl, met zorg voor dieren en tuin. Liefs.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, Laura houd meer van tuinieren dan ik maar als zij in de tuin werk ruim ik graag het tuinafval op. We hebben nu ook een buitenoven waarmee we op hout pizza kunnen bakken 😎
LikeGeliked door 1 persoon
Heee, wat een herkenbaar zoeken naar evenwicht. Tussen binnen en buiten. Tussen typespieren en hakspieren. Toen ik mijn baan als secretaresse vaarwel zei en ‘moestuinier-plus’ werd, was dat evenwicht aanvankelijk ook zoek. Ik wílde zo graag… veel buiten zijn, van alles DOEN… maar mijn lijf (ik ben 60) ging protesteren. Inmiddels is mijn evenwicht vooral gebaseerd op voelen hoe het met mijn energie staat, en niet proberen iets AF te krijgen. Als ik put heb om snoeihout bij de buren weg te slepen en dat in kleine stukjes aanmaakhout te knippen of te zagen, dan doe ik dat niet meer een halve dag lang, maar zo lang als het fijn voelt. En daarna ga ik zonder schroom in de zon zitten, of binnen als het geen fijn weer is, om wat te schrijven of te lezen. Maar het heeft even geduurd eer ik dit evenwicht vond…
LikeGeliked door 1 persoon
Hallo Anuscka, wat snap je mijn zoektocht naar balans goed…
En wat een fijne les die je hebt geleerd en mij meegeeft: iets doen zolang het fijn voelt. Minder richten op resultaat, hoeveelheid, snelheid. Of (in mijn geval) hoe je overkomt. En daarna heerlijk zonder schroom genieten en uitrusten. Precies daarover gaan eigenlijk mijn stukjes, leren voelen en luisteren naar ons lichaam, ons hart, onszelf.
Op naar de balans tussen typespieren en hakspieren! Dank voor je invoelende delen!
LikeGeliked door 1 persoon
Je bent zo lekker bezig en zo inspirerend hoe je erover schrijft. Omdat je er middenin zit, zie je het proces niet en gaat het vast te langzaam (herkenbaar). Maar je bent in ontwikkeling en zet stappen, gaat het avontuur aan. Die balans van binnen en buiten klinkt goed. Als ik de hele dag thuis ben, deel ik mijn dag vaak op in blokjes: lezen, wandelen, schrijven, was ophangen, computer, stofzuigen, lezen, fietsen. Ik kijk en voel ook een beetje waar de energie zit. Als ik zin heb in stofzuigen (wat een uitzondering is) dan doe ik het gelijk!
Wij hebben een houtkachel in ons tuinhuisje en op een dag leerde manlief mij vuurmaken. Het klonk heel logisch met die piramide van houtjes. Toen ging hij weg. Ik bouwde het vuur op met houtjes en gooide er wat aanmaakblokjes tegenaan maar het enige wat ontstond was een dikke rookwolk. Ik heb die ochtend moederziel alleen in een koud tuinhuisje doorgebracht. Onderhand ben ik toe aan een aanvullende les 2. Aan houthakken durf ik nog niet te denken…
LikeGeliked door 1 persoon
Haha, heerlijk jouw reactie! Fijn de herkenning.
Ik voel me gelijk een stukje stoerder en in ontwikkeling 🙂
Dankjewel voor je bemoediging!!
PS Ik vind houthakken makkelijker dan vuur maken
LikeLike
Hoi Laura,
Even een reactie, Je bent lekker bezig. Lichamelijk actief worden. Lekker hout hakken. Niet vooral in je hoofd zitten.
Wat ik een beetje mis in je overwegingen is gewenning, of training. Als je lichaam iets niet gewend is te doen, en je begint er toch aan, dan geeft je lijf een heftige reactie. Met de mededeling: “wouw, wat was dat? Kun je een beetje rustig aan doen?” Dat gebeurt ook nog als je een heel getraind lijf hebt. Doe de dingen heel (of zelfs iets) anders dan gebruik je je lijf iets anders. En moet ie weer wennen.
Dus ik zou zeggen, rustig opbouwen. En bij spierpijn luister je weer even naar je lijf. Vertroetel je hem met wat rust en een beetje warmte, wat goede voeding. En dan wordt ie steeds sterker en gaat ie het nog leuk vinden ook 😁.
Je hoofd heb je al getraind en je vermogen tot zitten ook. 😆 Succes!
Groetjes Esther van Barefeet Survival, Aards zijn en bewegen is mijn ding. 😇
PS, Ik geniet van je stukjes. 🥰
LikeGeliked door 1 persoon
Hoi Esther,
Wat leuk jouw reactie! Want dat vroeg ik me tijdens het schrijven ook wel een beetje af. Of ik niet meer kan dan ik denk, als ik het vaker doe en inderdaad rustig opbouw. Ik neem het mee!
Dank voor je feedback en waardering van mijn stukjes!
LikeLike
Ha Laura, Nu pas je laatste blogs gelezen… en ben opnieuw onder de indruk van de wijze waarop je de zoektocht naar optimale vervulling van de diverse behoeften die je in jezelf onderkent, en de meeste ervan ook in mezelf herken, de moed om het allemaal aan te gaan en dat in boeiende bewoordingen met ons te delen.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat lief, Nico. Hoe je mijn zoektocht beschrijft, raakt me, dank voor je (h)erkenning!
LikeLike
Lieve Laura,
Elf of Tarzan
Ik geniet van je humoristische stukjes over je weg van Elf naar Tarzan.
Lieve groet,
Theresa
LikeGeliked door 1 persoon
Haha, mooi gezegd weer, dat beeld doet mij goed! Dankjewel! Liefs, Laura.
LikeLike