Waarin ik een expeditie op het Wad onderga. Om met elke stap in het slik te landen op de Aarde. ‘Ik ben aangekomen, ik ben thuis.’

Het vraagt nog heel wat overgave om mee te gaan op Expeditie Wad Stil. Van tevoren vind ik het opeens vet spannend om me zo over te leveren. Aan gidsen, getijden, weer, wind, kledingvoorschriften… En dat om 4.00 ’s ochtends.

Maar mijn verlangen om te aarden is zo groot. Ik schrijf er boeken mee, neem ontslag, doe wilde trainingen… En nu dus Wad Stil. Een expeditie om samen de zon op te zien komen op de Engelsmanplaat en over het wad te struinen. In stilte natuurlijk.

Eén zijn

Initiatiefnemer Saskia op de Weegh vraagt ons vooraf per mail wat we op het Wad hopen te ervaren. Op de boot spreekt ons groepje van zeven dit nog een keer naar elkaar uit. Mijn wens voor deze expeditie is om me één te voelen met de omringende natuur. Op m’n plek. VERBONDEN. ‘Ik ben op zoek naar een gevoel van thuiskomen’, zeg ik hardop.

Het wegvallen van bekende kaders bij deze expeditie vind ik spannend. Waar blijft mijn eigen ruimte als ik me overgeef aan een boot, gidsen en getijden? Tegelijkertijd verlang ik juist naar het wegvallen van mijn eigen beperkte denkpatronen. Om mijn ikje te overstijgen in de ultiem vrije natuur van het Wad.

Waden naar de Engelsmanplaat

Na een uurtje bereiken we vlak voor zonsopgang de Engelmanplaat. De schipper legt de boot stil, nog een eind van de plaat vandaan. Dat wordt waden met onze wadbroeken en schoenen. Of ik ook in mijn onderbroek van de boot mag, vraag ik praktisch. Dat blijkt niet zo gebruikelijk, maar gids Peter van Avontuurlijk Wadlopen vind het goed. De matroos begeleidt ons van het trappetje af de zee in. Het eerste contact met het Wad is gemaakt.

Toch heb ik moeite om te landen. In mijn lijf zit een schoolreisjes gevoel. De opwinding van om 3.00 op een Friese camping gewekt worden, om stipt om 4:04 in de haven van Lauwersoog te zijn. Maar de verschillende elementen van het Wad helpen me hier doorheen. Stap voor stap.

1. Het wonder van een nieuwe dag

Eenmaal aan land, zakken we neer op de zandbank om de zonsopgang te bewonderen. Langzaam zien we de nieuwe dag ontstaan. Alsof het leven mij terplekke geschonken wordt. Een gevoel van dankbaarheid en ontzag voor mijn bestaan op Aarde komt in me op.

Dan volgen we gids Peter verder het Wad op. Ik geniet van prachtige paarse mossels en zwartwit gestreepte veren die ik van het zand opraap. Donker en licht gaan samen.

2. stappen in het slik

Peter gaat ons resoluut voor door een stuk Wad met water. Nu gaan we toch nat worden! Maar het water helpt mij juist om te aarden, ook met kleren aan. ‘Ploink, ploink’, plonzen mijn gehuurde duikerslaarzen vrolijk door het zeewater. In het water verdwijnen al mijn zorgen, ken je dat? En de weidsheid geeft ruimte om strakke kaders in mijn hoofd op te lossen. Zodat ik zélf wat meer op kan lossen in het Geheel.

Al gauw oefen ik de loopmeditatie van Thich Nhat Hanh bij het plaatsen van mijn voeten. ‘I have arrived, I am home.’ Ik ben aangekomen, ik ben thuis. Ik ben er al! Een ongekend gevoel van vrede neemt bezit van mijn hersenpan. Ik hoef me even niet druk te maken om het waarom en hoe van dit leven. Ik mag gewoon genieten van het Nu.

3. solo in een duinpan

Aangekomen op zandplaat het Rif, mogen we anderhalf uur ons eigen ding doen. Ik ga liggen tegen een duinheuveltje. Boven mij grote fluffy wolken in een blauwe lucht, naast mij paarse stengels van helmgras. Zee aan beide kanten. De Aarde is hier zo mooi. Ik nodig het deel in mij dat zich niet zo thuis voelt uit. Wat heeft zij nodig? Temidden van deze zonovergoten zandplaat, besluiten we om de LICHTE kant van het leven meer uit te nodigen. Kijken met een positieve blik, zoals in mijn laatste blog. Vertrouwen. En vooral genieten. Zodat wat bevroren is kan ontdooien.

4. wild

We zijn terug bij het beginpunt waar de boot trouw op ons ligt te wachten. Dit keer geniet ik volop van het waden door de branding. Als een soort Marlboro man voel ik me, wild en stoer. Juist door het loslaten van laagjes en buffers. Terug op de boot wil ik mijn broek nog niet aan, mijn blote benen laat ik drogen aan zon en wind. Vrijer om het leven aan te gaan.

Wat helpt jou om je thuis te voelen?

‘Naar de Aarde’ over ‘Eén zijn’…

In Naar de Aarde zegt ontdekkingsreiziger Arita Baaijens:

“Doordat je alert moet zijn in de woestijn, komen al je zintuigen tot leven. Je bent werkelijk verbonden met alles om je heen, er is geen afscheiding meer. Je wórdt je kameel met wie je 24 uur per dag samen bent, je wordt de natuur. In Nederland hebben we het idee dat “ik” ophoud bij mijn huid en dan begint de rest, maar dat is een denkbeeldige schutting die we hebben opgeworpen.”

Groene kadotip: Het boek Naar de Aarde is overal te bestellen

Tekst in Essentie

Voor Bodhi schreef ik het artikel ‘Wij zijn de Aarde. Mindfull op weg naar een beter klimaat’. Bij Tekst in Opdracht kun je het lezen.

Blog

Via de knop ‘Follow blog by email’ (rechtsboven in dit scherm) blijf je op de hoogte van nieuwe blogs.