Ik ben de weg in het leven soms even kwijt, jij ook? Gelukkig biedt de rivier mij aarding, goede raad en bemoediging. Over een bijzondere onderdompeling in Spanje.

Deze zomer begon ik bijna iedere ochtend met een duik in de Amsterdamse Amstel. Als ik in september met Jan op een kampeertocht richting het zuiden vertrek, blijkt zwemmen in natuurwater niet altijd vanzelfsprekend. ‘Interdit’ staat er al snel, of ‘dangereux’, ook bij een simpele vijver. Als Nederlander trek ik me daar natuurlijk meestal niets van aan. Toch loop ik mijn geliefde zwempartij soms mis. Tot we in een natuurgebied in Spanje arriveren.

In het paradijs

‘De rivier is gisteren teruggekomen!’, zegt Jorien, als ze ons wegwijs maakt op de paradijselijke plek van School of Nature in Catalonië. Haar ogen lijken vochtig te worden, alsof ze het over een geliefd familielid heeft. De rivier el Manol heeft tijdens deze hete zomer drie maanden droog gestaan. Sinds gisteren stroomt ze weer, vlak langs de plek waar we onze tent opslaan. Jorien wijst ons het paadje tussen de bomen waar we kunnen afdalen naar ‘het zwembad’. Het water blijkt kraakhelder en zelfs drinkbaar!

De komende dagen begrijp ik de ontroering van Jorien steeds beter. Niet alleen omdat we de rivier zo graag bezoeken om in te baden en uit te drinken, wat bijdraagt aan onze offgrid natuurervaring. Ook gewoon door haar hele aanwezigheid op deze plek. Op elke wandeling komen we haar wel een paar keer tegen. Stromend over grote gladde stenen, bruisend over natuurlijke dammetjes en toegankelijk bij diverse ‘swimming spots’.

Bestemming onbekend

Onze reis hebben we ‘De weg is het doel’ gedoopt. Dit jaar richten we ons niet op het vinden van een passende community, of die gedroomde plek in de natuur. Liever beoefenen we onderweg al een nieuwe manier van leven. Door kamperen, wildplukken en baden leven we dichtbij de natuur. Zo proeven we van de overvloed en vrijheid van het leven. En leer ik om mijn constante to do plannen los te laten, die mij thuis zo’n onvrij gevoel bezorgen.

Dat was tenminste de bedoeling. Blijkt nu dat ik hier juist onrustig van word, zo te reizen en leven zonder vastomlijnd plan. Kamperen in het najaar helpt ook niet echt. Kortere dagen, kille nachten, onvoorspelbaar weer…ze maken leven in het nu nog uitdagender. Ik kom erachter dat de drukdoenerij in mijn hoofd mij lijkt te willen beschermen. Het komt op als ik me kwetsbaar voel, met twijfels als:

Is dit wel de goede plek? Een handig seizoen? Een geschikte reis? Een passend leven???

Let it flow

Gelukkig is er dan de rivier. Voor als mijn hoofd het niet meer weet. Ik daal af en vraag om raad: ‘Lieve rivier, hoe weet ik de weg als ik de bestemming niet zie?’ Mijn ogen volgen haar stroom, altijd dezelfde kant op. “Volg je gevoel”, komt in mij op. “Zo ga je met de stroom mee en zit je altijd in de goede richting.” Ha, een aanmoediging om te stoppen met alsmaar twijfelen! Dan zegt ze nog iets over zelfliefde. “Als je van jezelf houdt, maakt de uitkomst ook niet zoveel uit.”

Herfstblues

Terug thuis breekt de herfst echt aan. Na een volle zomer voel ik me overweldigd door een zee aan oningevulde tijd. Mijn lef in de lente verlangens om mezelf als pioniersschrijver te positioneren, houden zich even stil. Nieuwe opdrachtgevers van buiten staan ook niet te dringen. Hoe geef ik opnieuw vorm aan mijn dag, week, leven? In een opwelling solliciteer ik op een vacature als parttime secretaresse via een uitzendbureau. Op zoek naar simpele structuur. Me spin in het web voelen. Een tijdelijk dienstverband als baken in mijn week.

Als de functie tijdens het gesprek toch niet blijkt te passen, volg ik opnieuw mijn gevoel en stap eruit. Nu geef ik me maar over aan de herfst. Het seizoen van leegte en niet weten. Ik stop met zoeken naar houvast en beoefen mij in het volgen van de stroom, waar nu alle ruimte voor is. Grappig – zodra ik dat doe, komen er leuke nieuwe dingen op mijn pad!

Hoe ga jij om met leegte?

‘Naar de Aarde’ over ‘go with the flow’…

In Naar de Aarde zegt voedselbos initiatiefnemer Monique Falk:

‘De ervaring heeft mij geleerd om te vertrouwen en te volgen wat op mijn pad komt. Meegaan met de stroom. Ik verwonder me over wat er gebeurt, zonder me aan iets vast te klampen. (…) Processen in de natuur laten ook zo mooi zien dat alles z’n tijd nodig heeft en ook mag hebben, terwijl ik vaak denk dat iets sneller of beter moet. Plantjes groeien ook niet door er aan te trekken.’

Groene kadotip: Het boek Naar de Aarde is een passend kado voor mensen die ook een onbekende nieuwe weg inslaan 🙂 Je kunt het overal bestellen.

Blog

Via de knop ‘Follow blog by email’ (rechtsboven in dit scherm) blijf je op de hoogte van nieuwe blogs.