Hoe ik opeens betrokken raak bij een bijzonder project in Kenia. Waardoor ik een stapje dichter bij mijn eigen droom kom: leren over aarden in Afrika.

Heb jij wel eens iemand onkruid zien wieden met een kaarsrechte rug? Knieën licht gebogen en rug recht, vormt het lichaam een mooi driehoekje en kunnen je handen net bij de grond. Als ik Julie dit zie doen, roept dat gelijk vragen op. Ze blijkt deze houding geleerd te hebben in Kenia. Het is de manier waarop Afrikaanse vrouwen het land bewerken, zegt ze. Ik zie het gelijk voor me!

Het is groene klussendag op gemeenschap Hof van Moeder Aarde in de Achterhoek. Er is dus alle ruimte voor een praatje terwijl we zij aan zij gras verwijderen van de oprijlaan. Ik beken haar mijn droom om ooit naar Kenia te gaan. Ik wil er bijdragen aan een groen en sociaal project. Ik wil van Afrika leren hoe ik me nog meer kan verbinden met de Aarde.

Julie kent een aantal groene projecten daar. Tijdens de theepauze schrijft ze de namen voor me op. Een paar maanden later ontvang ik een verrassende e-mail van Julie. Een paar van haar Keniaanse vrienden willen een permacultuur project opzetten buiten Nairobi. Of ik daar over wil meedenken in een Keniaans-Nederlands gezelschap? Er zijn van die momenten in je leven waarop het licht aangaat. Echt? Natuurlijk wil ik dat!

Zoomen met Nairobi

Al gauw plannen we een eerste Zoom overleg. Amsterdam meets Achterhoek meets Nairobi. Zo heb ik op een zondagmiddag live verbinding met Afrika. Alle culturele nieuwigheden die via mijn laptop naar binnen stromen, zuig ik in mij op. Van het achtergrondlawaai bij onze gesprekspartners in de sloppenwijk in Nairobi. (‘Can you kindly mute yourself?’, vragen we dan aan elkaar in de chat.) Tot mijn observatie dat wij westerlingen in ons eigen Zoom beeldhokje zitten, waar onze Keniaanse vrienden vaak dicht bij elkaar schuiven voor hetzelfde scherm. Zichzelf voorstellen doen ze met hun eigen naam én een bijnaam. ‘Hi, I am John, but they call me Ruch.’ Dat ik alleen maar Laura heet, voelt opeens wat kaal.

Yoga in een sloppenwijk

Via de Zoom meetings maak ik kennis met het Rafiki project, opgezet door twaalf enthousiaste jongeren. Drie jaar geleden openden zij een cultureel centrum in hun sloppenwijk Lunga Lunga in Nairobi. Ze bieden er lessen aan in yoga, dans, toneel en beeldende kunst. Voeding voor de ziel! Daarnaast is ook de zorg voor fysieke voeding van groot belang. Daarom geeft Rafiki ook les in permacultuur, om een groene en zelfvoorzienende leefomgeving te creëren op een holistische manier. Met hun tuinproject zorgen ze voor vers voedsel en bewustzijn rond duurzaamheid in één klap.

De droom: een centrum buiten de stad

Een sloppenwijk biedt geen ruimte voor grond om voedsel te verbouwen. Daarom toverde Rafiki het dak van het culturele centrum om tot groentetuin! Intussen is een nieuwe droom ontstaan. Het openen van een permacultuur centrum buiten Nairobi. Met genoeg grond om permacultuur uitgebreider in de praktijk te kunnen brengen en er les in te geven. Speciaal voor sloppenwijk bewoners die nog nooit de stad uit zijn geweest. Én voor buitenlandse bezoekers, zodat een uitwisseling tussen culturen plaats vindt.

Gaat jouw hart ook zingen bij dit positieve project? Binnenkort verschijnt mijn interview met initiatiefnemer John Guchua alias Ruch op deze blog. Over de passie van het Rafiki team om het leven in de sloppenwijk te verbeteren. En over permacultuur in Kenia in de praktijk.

Blog

Via de knop ‘Follow blog by email’ (rechtsboven in dit scherm) blijf je op de hoogte van nieuwe blogs.