Ik houd van de Vogezen. Badend in magische bossen en riviertjes voel ik mij in mijn element. Ik wil er wel wonen! Of ga ik toch eerst het thuis in mezelf vinden?

Dit najaar reden wij dus naar het zonnige zuiden, zonder vastomlijnd doel, maar met een paar mogelijke logeeradressen. De weg is het doel!, roepen Jan en ik tegen elkaar, de conclusie uit mijn boek nalevend. Het verlangen naar aangename kampeertemperaturen, ontmoetingen met gelijkgestemden en ongerepte natuur geeft ons richting. Zo doen we de Bourgogne aan, Aveyron en Catalonië.

Al doende verslinden we heel wat kilometers en tolwegen. Zodat ik ergens tussen de vrachtwagens tot de conclusie kom: als deze snelweg het doel is, word ik daar niet zo blij van! ‘Bovendien vind ik het nergens zo mooi als in de Vogezen’, mijmer ik verder. Deze streek in Noordoost Frankrijk is nog een stuk dichterbij ook!

high

Kortom, op de terugweg besluiten we via de Vogezen te reizen. En ja, die herfstkleuren, dat glooiende landschap, de vervallen dorpjes zonder pretentie…ik ervaar een gevoel van thuiskomen. Vooral vanwege de eindeloze hoeveelheid bos om in te verdwalen! Iemand vertelt mij dat dit de meest bosrijke streek is van heel Frankrijk. In de Vogezen wil je zo diep wil inademen dat je high wordt van de zuurstof.

Bij kennissen van ECOlonie mogen we ons tentje opslaan, een buitenkeuken en buitendouche tot onze beschikking. Net als bij onze eerdere stops, verblijven we bij Nederlanders die de sprong waagden naar een nieuw bestaan in het buitenland. Allemaal met een authentiek huis en prachtig stuk grond om groene idealen te verwezenlijken. Zo groeit er langzaam een besef in mij – het kan gewoon!

~Flashback~

Gastvrouw Sonja plantte het zaadje. Aan het begin van onze reis arriveren we bij haar huis in een pittoresk dorpje in de Bourgogne, waar ze ons gastvrij onthaalt. Na een heerlijke maaltijd zitten we ’s avonds op haar terras bij een vuur. Met het geluid van krekels en uilen op de achtergrond, laat ik de schoonheid van de omgeving op me inwerken. ‘Je zal maar in Frankrijk wonen!’, roep ik enthousiast uit. ‘Dat kun jij ook’, is haar directe antwoord. ‘De huizen zijn hier zo betaalbaar…ik snap niet waarom iedereen in Nederland blijft wonen!’

Bosmagie

Onze plek in de Vogezen ziet er ongeveer uit als in mijn droom – aan de rand van een bos, waar de rivier ruist en beekjes stromen. Ik kom er helemaal in mijn oerelement. ’s Ochtends een Wim Hof kick in het ijskoude water, ’s middags wildplukplezier met verse kruiden, ’s avonds staren naar de sterren en de maan.

In het naastgelegen arboretum verbind ik mij met bomen. Ook ontdekken we een bos met ‘verboden toegang’ waar je heerlijk crosscountry kunt wandelen. De grond is er zo verend en felgroen bemost, dat we ons in een sprookjesbos wanen. Ik stel me voor hoe elfjes en kabouters zich achter de rechte sparrenbomen verschuilen. Ze komen tevoorschijn zodra wij de andere kant opkijken.

Ook op de boerderij bij Jan en Janine is genoeg te beleven. We maken kennis met de dierenschare, een bonte verzameling afgedankte katten, kippen en geiten die zij een tweede leven gunnen. Voor het eten mogen we groenten oogsten in de kas.

Ik vertrek?

Als vanzelf beginnen we huizen te spotten in de omgeving. ‘Gewoon rondkijken naar leuke huizen die er onbewoond uitzien’, raadt Janine. ‘Via de buren kun je wel achterhalen wie de eigenaar is en of het te koop staat.’ In de Vogezen staan zoveel huizen leeg, dat ik er tureluurs van word. Bovendien voel ik mij overweldigd door mijn spontane droom. Wil ik dit echt? Ik weet niet eens hoe dat moet, een huis kopen. En wat ga ik hier dan doen? Ik voel me een klein meisje in de grotemensenwereld.

Tegen het eind van ons bezoek verrassen Jan en Janine ons met een verzoek. ‘Jullie houden zo van de Vogezen…willen jullie tijdens onze vakanties op onze boerderij passen?’ De hemel breekt open, mijn wens om meer in de Vogezen te verblijven wordt nu al verhoord! Een mooie test voor ons gedroomde leven met moestuin, dieren en structuur.

thuis in mezelf

Op de terugweg naar Amsterdam ervaar ik verwarring. De twijfels over hoe het nou verder moet, komen weer op. ‘Gaat het wel lukken om een plek te realiseren waar ik me thuis voel?’ piept de onderliggende angst. Dan herinner ik mezelf weer: de weg is het doel. Ik hoef niet alles te weten, ik volg de stroom van de rivier. ‘Thuis in jezelf, is thuis in de wereld’, voegt Jan eraan toe, geïnspireerd door Thich Nhat Hanh. Dat helpt, dan hoef ik niet zo hard te zoeken!

***

Wanneer ik achter de dingen aan ren
die ik denk dat ik wil
worden mijn dagen een kachel
van angst en onrust.
Maar wanneer ik op mijn rustige plek zit
Loopt wat ik nodig heb naar mij toe
In alle rust
zonder pijn.
Ik heb begrepen dat
wat ik wil, mij ook wil.
Dat het ook naar mij zoekt.
Een code van het leven,
maar alleen voor wie zijn oor bij dit geheim
te luisteren legt.

Rumi

 

‘Naar de Aarde’ over niet weten…

In mijn boek Naar de Aarde schrijf ik:

‘Op nieuwjaarsdag sta ik op het terrein bij ECOlonie met mijn rug tegen de stam van een boom geleund. Dat kan daar zo fijn onbekommerd, alleen ik en het bos. Als ik mijn blik omhoog richt en mijn ogen een beetje dichtknijp, zie ik een caleidoscopisch beeld van takken die een eindeloos web vormen. En het valt mij in: ik hóef niet te weten hoe mijn leven verder gaat. Die nieuwe woonplek en werkzaamheden worden vanzelf duidelijk.’ 

Nieuwsflits: Het boek Naar de Aarde is op dit moment (online) uitverkocht! Terwijl het wordt bijgedrukt, kun je wel een persoonlijk gesigneerd exemplaar bij mij bestellen.

Blog

Via de knop ‘Follow blog by email’ (rechtsboven in dit scherm) blijf je op de hoogte van nieuwe blogs.