Mijn vader vraagt zich hardop af wat er van zijn opvoeding terecht is gekomen, als ik bedank voor een glas wijn of roep: kan die opera niet wat zachter. Aangezien wijn en opera geliefde bestanddelen vormen van zijn bestaan, komt deze vraag nog al eens ter tafel. Blijkbaar schuilt er meer achter zijn terugkerende grapje – nu hij de vijfenzeventig nadert, vindt hij het tijd om het mij op de man af te vragen tijdens het Paasmaal.

K: ‘Wat heb ik eigenlijk bijgedragen aan jouw opvoeding?’
L: ‘Je hebt me leren schaatsen. En ik heb mijn eerste boek voor jou geschreven.’

Als zes- of zevenjarige maakte ik een boekje voor zijn verjaardag over een fictieve poes genaamd Pluis. Mijn vader kan het zich niet herinneren. Ik op mijn beurt moet vaststellen dat schaatsen geen enkele rol meer speelt in mijn leven. Een tamelijk bedroevend resultaat van die opvoeding, zou je denken. Maar mijn vader toont zich tevreden. ‘Schaatsen en literatuur’, herhaalt hij, ‘een heel wezenlijke bijdrage.’

In de bus op weg naar huis leg ik mijzelf de vraag opnieuw voor. Welke invloeden van mijn vaders opvoeding draag ik met mij mee? Ik kom tot een top 5.

1. Schaatsen dus, op de Nieuwkoopse plassen maakte ik onder zijn begeleiding mijn eerste tocht. Begon hier mijn liefde voor buiten, bewegen en natuur?
2. Mijn vader fungeerde niet alleen bij mijn eerste boek als aanstichter maar ook bij nummer twee en drie. Hij vroeg mij om een biografie over mijn oma te maken ter gelegenheid van haar negentigste verjaardag. Later schreef ik op zijn verzoek mijn eerste echte boek, compleet met ISBN nummer: een jubileumuitgave over de geschiedenis van de Noordwijkse stichting KunstKlank aan de hand van de verhalen van muzikanten, kunstenaars en spelers.
3. Hij leerde mij om geld uit te geven aan spullen van goede kwaliteit die ik echt mooi vind. Lekker duurzaam dus!
4. Hij gaf het goede voorbeeld om mij weinig aan te trekken van wat andere mensen vinden. Die levensles is bepaald niet aangeslagen, denk ik in eerste instantie. Ik maak mij doorgaans buitensporig druk over de (mogelijke) mening van anderen. Maar kijk ik wat verder, dan zie ik: die angsten zijn er wel; uiteindelijk doe, draag en schrijf ik wat ik zelf wil.
5. En dat brengt me bij het punt dat mij het meest dankbaar stemt – mijn vader heeft mij altijd gesteund bij de grote, wat afwijkende keuzes in mijn leven.

• Na mijn middelbare school wilde ik een jaar naar Amerika.
• Vervolgens trad ik in zijn voetsporen met een studie psychologie aan de VU in Amsterdam, maar wilde na een jaar toch liever sociologie studeren.
• Als afgestudeerd socioloog kon ik geen baan vinden en besloot er nog maar een studie tegenaan te gooien. Mijn vader vond het een prima idee.
• Toen ik mijn vaste baan niet meer leuk vond, besloot ik ontslag te nemen om een boek te schrijven.

Mijn vader stimuleerde deze ogenschijnlijke zijsprongen met vertrouwen en financiële rugdekking.

Als ik terugkijk brachten deze sprongen mij op mijn pad.
En dat is toch een prachtig resultaat.